Het gebouw getuigt van de verbazingwekkende toewijding en vrijgevigheid van Jude, de dochter van wijlen Recanati en een van Israëls populairste filantropen. In plaats van sporadische donaties over verschillende behoeftige organisaties te verdelen, heeft Jude terecht de aandacht en genegenheid van het publiek gewonnen. Ze koos er namelijk voor om zich te concentreren op projecten waarvan zij gelooft dat ze belangrijke veranderingen teweeg zullen brengen. Bijvoorbeeld het versterken van de veerkracht van de samenleving door te pleiten voor de integratie van jongeren met als doel hen voor te bereiden op toekomstige leiderschapsrollen.

De tijd vooruit

Jude werd net als de meeste Israëli’s van die generatie diep getroffen door de Yom Kippoer-oorlog van 1973. Ze verloor vrienden en klasgenoten en was getuige van veel mensen die worstelden met de fysieke en emotionele gevolgen van de oorlog. Toen haar ouders uiteindelijk stierven, viel Jude in een zwart gat en ging ze op zoek naar betekenis. Ze besloot ergotherapie en expressieve therapieën te gaan studeren. Met behulp van haar camera en het maken van foto’s ging ze haar studie toepassen als therapie en werkte ze met patiënten in revalidatiecentra en ziekenhuizen.

Jude was haar tijd ver vooruit en zag de noodzaak in om de beschikbare behandelingsopties voor mensen met een posttraumatische stressstoornis (PTSS) uit te breiden. In Israël is de psychiatrie via de gesocialiseerde geneeskunde overbelast, waardoor de hulp vaak ontoereikend is. Daarnaast is PTSS een vakgebied binnen de psychiatrie zelf. Alternatieve privébehandeling is duur, zeker voor mensen die door hun psychische stoornis niet in staat zijn om te werken en de meest elementaire rekeningen te betalen.

NATAL

Met dit in gedachten richtte Jude in 1998 (in het decennium dat bekend staat als de ‘busbomjaren’) de liefdadigheidsinstelling NATAL op. NATAL is een Hebreeuws acroniem voor ‘Israël Trauma Centrum voor Slachtoffers van Terreur en Oorlog’, dat deze problemen rond de beperkingen van behandeling omzeilde.

Onder haar leiding als voorzitter was een van de eerste dingen die de liefdadigheidsinstelling deed het huis van haar overleden ouders in Tel Aviv tot het nationale centrum van NATAL ombouwen. De liefdadigheidsinstelling biedt hulplijnen, therapeuten, psychiatrische en psychologische consulten, groepstherapie voor families van gewonden en verschillende individuele en collectieve creatieve activiteiten zoals theater en kunst voor mensen met PTSS.

Hulp vragen

Israël is een moeilijke plek. De meeste mensen hebben in het leger gediend of hebben iemand verloren door deze of gene oorlog of terreuraanslag. Hierdoor is een onderliggende maatschappelijke boodschap ontstaan dat je hard moet zijn. Je moet het hoofd bieden. Je hebt geen keuze. Dit maakt het vragen om hulp in de Israëlische samenleving al een moedige daad op zich, vooral voor mensen met onzichtbare wonden. Maar dankzij NATAL beginnen Israëli’s te leren dat het oké is om te vragen en noodzakelijk om traumatische ervaringen onder ogen te zien. In de afgelopen twintig jaar heeft de liefdadigheidsinstelling haar werk uitgebreid met hulplijnen en een nationaal netwerk van therapeuten. Ook heeft het haar missie uitgebreid om gemeenschappen over de hele wereld te helpen die getroffen zijn door trauma.

Met het uitbreken van de Corona-pandemie had NATAL binnen een dag hun behandelingen naar Zoom verplaatst om hun diensten zeer functioneel te houden.

Tijdens deze onzekere dagen heeft Jude (een trotse en dankbare grootmoeder van acht) de mogelijkheden van NATAL vergroot om ouderen te helpen die op zichzelf wonen. Ze is actief op sociale media en moedigt het grote publiek aan om de ernst van deze tijden te begrijpen en om mensen in nood te bereiken. Het is begrijpelijk dat toen ze tot ontvanger van de Presidentiele Prijs voor Vrijwilligerswerk werd uitgeroepen, het hele land zich met haar verheugde.