Een groot succes

Polikers ouders stuurden hem naar een landbouwkundige kostschool, waar op een dag een vriend hem zijn gitaar leende. Dat veranderde zijn  leven. Poliker zat er aan vast. Weldra verliet hij de school, wetende dat hij niet zijn leven aan het kweken van gewassen, maar aan muziek wilde wijden. En zoals veel teenagers die van muziek houden doen: richtte hij een muziekband op.

De band was een groot succes. Het eerste album dreef de verkoop in slechts een paar weken op tot 100.000 platen. Geleid door meer dan alleen succes, besloot Poliker om solo te gaan. Hij wilde songs over zijn afkomst schrijven, dus schreef hij Griekse en Hebreeuwse melodieën en teksten die zo populair waren, dat zodra deze albums de winkel bereikten, ze uitverkocht waren.

Na tientallen jaren van bijna non-stop optreden begon Poliker songs te schrijven over de moeilijkheden van het opgroeien met zijn ouders. Dit opende de deuren voor andere kinderen van holocaustoverlevenden om over hun eigen trauma te kunnen spreken.

Trauma-stotteraar

Als je zijn songs hoort, zou niemand op het idee komen, dat hij stottert als hij spreekt. Het stotteren begon toen hij 6 jaar was. Op een dag vroeg zijn vader hem wat brood te brengen. Typisch voor veel Auschwitz-overlevenden, verzwolg zijn vader het brood in grote haast, maar begon er in te stikken. Yehuda’s moeder gilde naar hem, razendsnel hulp te halen. Yehuda herinnert zich dat hij door de straten rende, doodsbang dat hij bij een dode vader zou terug komen.

Dit voorval traumatiseerde hem zo, dat hij het stotteren eraan overhield. Het was ook het ontstaan van een album dat helemaal ging over de trauma’s van de tweede generatie Holocaustoverlevenden. Tot op vandaag is het bestseller album, “Ashes and Dust” een van de meest geroemde in de geschiedenis van de Israëlische muziek. Het heeft de gemoederen als geen ander beroerd.

Zware onderwerpen

In een lied uit het album ‘Last Station to Treblinka’ vertolkt hij de Joodse schrijver Vladislav Shlengel, die in het Getto van Warschau werd vermoord. Het lied wordt tijdens herdenkingsdagen door heel Israël gespeeld. Met het melancholieke en onvergetelijke ritme dat een nazi-dodentrein nabootst, is deze rocksong iconisch voor Israëls huidige geheugen. Er is nauwelijks een Israëli te vinden die de woorden niet kent.

De op het ogenblik 70-jarige artiest is nog even populair als 40 jaar geleden. Ook al geeft hij bijna geen interviews, is zijn aanwezigheid in de samenleving nog net zo prominent als in het begin van zijn carrière. In zijn nieuwe songs onderzoekt hij andere verwondingen in de maatschappij. Hij schrijft over dingen als verdriet, geweld en eenzaamheid. Hij beklemtoont dat de zware onderwerpen een reflectie zijn van, en geen kritiek op zijn eigen opvoeding. Het is geen oordeel over zijn ouders, maar een uitnodiging aan mensen om te herstellen.

Poliker is nog steeds vol energie en als je luistert naar de overvloed van zijn songs die afrekenen met zoveel onderwerpen, krijg je de indruk dat deze artiest nog maar aan het begin van zijn zoektocht staat.