De hypocrisie van de wereld

We lazen het vorige week nog in de synagoge: “Maar het land waar u naartoe trekt om het in bezit te nemen (…) is een land waar G’d, uw G’d, voor zorgt: voortdurend rusten de ogen van G’d, uw G’d, daarop, van het begin van het jaar tot het einde van het jaar” (Deuteronomium 11:11-12).

G’d past op Israël en het Joodse volk aldaar wordt doorlopend gescreend: “Daarom moet u alle geboden die ik u heden gebied, in acht nemen. Dan zult u sterk zijn en het land waar u naartoe trekt om het in bezit te nemen, binnengaan en in bezit nemen, opdat u uw dagen zult verlengen in het land waarvan G’d uw vaderen gezworen heeft het hun en hun nageslacht te geven, een land dat overvloeit van melk en honing” (Deuteronomium 11:8-9).

Maar Israël wordt ook onafgebroken door de volkeren onder de loep genomen: elke militaire operatie in Gaza, elke uitbreiding van nederzettingen, elke politicus met een uitspraak – alles leidt tot resoluties, mediacampagnes en protesten. Die focus is zo obsessief dat het niet langer lijkt te gaan om wat Israël wél of niet doet, maar simpelweg om dat Israël bestaat.

De cijfers spreken boekdelen

Vanaf 2006 tot op heden heeft de VN-Mensenrechtenraad ruim 100 resoluties tegen Israël aangenomen, terwijl andere landen veel minder vaak centraal staan. Sinds 2015 heeft de Algemene Vergadering ongeveer 140 resoluties tegen Israël aangenomen, vergeleken met 68 tegen alle andere landen samen.

In 2020 keurde de Algemene Vergadering van de VN maar liefst 17 resoluties tegen Israël goed, tegenover slechts 6 voor alle andere landen samen.

In 2021 waren het 14 resoluties tegen Israël versus 4 tegen de rest van de wereld.

In 2022 waren 15 resoluties gericht op Israël, terwijl maar 13 gingen over alle andere landen samen.

In 2023 werd Israël tweemaal zo vaak veroordeeld als alle andere landen samen: 14 resoluties tegenover slechts 7.

“

Die focus is zo obsessief dat het niet langer lijkt te gaan om wat Israël wél of niet doet, maar simpelweg om dat Israël bestaat.

Terwijl massale mensenrechtenschendingen plaatsvinden in landen als Syrië, China of Saoedi-Arabië, blijft de wereld vooral Israël afrekenen – een democratie met persvrijheid, verkiezingen en een rechtsstaat. Andere landen met een slechtere mensenrechtensituatie, zoals China of Iran, blijven ongemoeid. In 2022 stemden de VN in met resoluties die Israël uitvoerig bekritiseren, terwijl regimes als Saudi-Arabië of China vrijwel onbesproken bleven.

Wat zegt deze heisa?

Kortom: het gaat niet om wáár de kritiek over gaat, maar wát of wíé bekritiseerd wordt. Israël wordt in beeld gebracht als de wereldwijde zondebok – een politieke constructie die meer zegt over de wereld dan over het land zelf.

Dit is de kern van de hypocrisie:

Selectieve veroordeling: Israël wordt er structureel uitgepikt, in een concentratie van aanklachten die geen enkel ander land overkomt.
Dubbele moraal: democratisch Israël wordt harder veroordeeld dan dictaturen die systematisch mensenrechten schenden.
Moraal als wapen: de focus ligt niet op gerechtigheid, maar op het demoniseren van Israël – ongeacht of de beschuldigingen op feiten berusten.

Deze getallen tonen aan dat de wereld niet tegen Israëls daden is, maar tegen Israëls bestaansrecht en veerkracht. De voortdurende heisa – vol campagnes, resoluties en morele verontwaardiging – is geen gerechtvaardigde kritische spiegel, maar een beschuldigende vinger.

Zodra een volk na 2000 jaar ballingschap terugkeert, met moed, innovatie en overleving, dán zal de wereld harder oordelen. Want dat ondermijnt gevestigde veronderstellingen over macht, recht en geschiedenis.

Israël heeft een g’ddelijke missie. Alles staat op scherp want de Messiaanse belofte wordt steeds duidelijker. Misschien wil men juist dat niet zien.

Beluister ook deze interessante podcast. Raouf en Paola praten hierin uitgebreid over de verhouding tussen Israël en de Verenigde Naties. Waarom lijkt de VN vooral druk te zijn met het veroordelen van Israël? Wat zit hierachter? En, in hoeverre is kritiek op Israël terecht?