De familie Cunio werd op 7 oktober 2023 zwaar getroffen. Zes familieleden werden ontvoerd. Vier keerden terug. Twee niet: de broers David en Ariel Cunio. De familie kan het trauma niet verwerken zolang de broers nog vastzitten in de donkere tunnels van Gaza.

David en Ariel groeiden op in kibboets Nir Oz, een van de zwaarst getroffen gemeenschappen langs de Gazastrook. Daar leefde de hele familie samen: vader en moeder Cunio, hun vier zonen en hun gezinnen.

Wanneer vroeg in de ochtend de rakettenregen vanuit Gaza losbarst, vlucht iedereen de schuilkamers in. Sharon, de vrouw van David, appt dat ze veilig zitten, maar niet goed weet wat er gaande is. Een uur later schrijft ze dat ze terroristen in het huis van de buren hoort. Kort daarna hoort ze ook terroristen in hun eigen huis.

Anderhalf uur later spreekt Sharon een wanhopig bericht in: de terroristen hebben hun huis in brand gestoken, de rook dringt de schuilkelder binnen. Het is het laatste teken van leven van Sharon, David en hun driejarige tweeling.

Later blijkt dat eerst David en zijn dochter Yuli door het raam naar buiten zijn gevlucht. Daar worden ze direct gegijzeld door Hamas-terroristen. Sharon wordt uit huis gehaald door andere terroristen. In de chaos die heerst, raakt het echtpaar hun andere dochter Emma kwijt. Op een video is te zien hoe de familie op een gestolen trekker richting Gaza wordt afgevoerd.

Na tien dagen gevangenschap horen David en Sharon plotseling de stem van hun verloren dochter Emma. Voor hen voelt het alsof ze haar uit de dood terugkrijgen. In november 2023 worden Sharon en de twee meisjes vrijgelaten. Als ze het bericht van hun vrijlating ontvangen, huilen ze urenlang en houden ze elkaar stevig vast. David vertelt Sharon: “Vecht voor mij. Geef niet op. Schreeuw alsjeblieft wat ik niet kan schreeuwen.”

Pas begin dit jaar komt er opnieuw een teken van leven van David, via vrijgelaten mannelijke gijzelaars. Het geeft Sharon wat ademruimte, maar ook bittere wanhoop: nog steeds heeft ze haar man niet terug. Hun dochters vragen elke dag naar hun vader.

Niet alleen David, ook zijn broer Ariel en diens vriendin Arbel Yehud worden op 7 oktober ontvoerd. Het laatste appje van Ariel, om half negen ’s ochtends, luidt: “We zitten in een horrorfilm.” Daarna heerst volledige radiostilte.

Onderweg naar Gaza worden Ariel en Arbel van elkaar gescheiden. Zij komt in handen van Palestijnse Islamitische Jihad en wordt in februari van dit jaar vrijgelaten. Maar de vreugde van haar vrijlating wordt overschaduwd door het verdriet om haar vriend. Tegen Ynet zegt ze: “Ik kan me niet richten op mijn eigen herstel zolang Ariel nog gevangen zit. Alles voelt als één lange dag sinds 7 oktober, een dag die nooit eindigt, die zich uitstrekt en splitst tussen waar ik fysiek ben en waar mijn hart gevangen blijft.”

Van Ariel ontbreekt sinds 7 oktober ieder teken van leven.