Het begon een week geleden met een bericht op mijn telefoon dat ik een van de komende dagen een oproep zou krijgen. Via een vriendin hoorde ik, dat wachten daarop geen zin had, maar dat je zelf moest gaan bellen voor een afspraak.

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan.

De ware betekenis van saflanoet

Na een tiental telefoontjes naar de betrokken instanties, via de website een afspraak maken liep steeds spaak, heb ik de ware betekenis van saflanoet (geduld in het Ivriet) leren kennen. Steeds ministens drie kwartier in de wacht… eindeloze muziekjes… om dan vaak op het moment suprême een ‘in gesprek-toon’ te horen. Het was een kwestie van nooit opgeven en vooral doorgaan.

Maar mijn afspraak stond. In februari. Omdat iedereen om mij heen al eerder terecht kon, trok ik trok de stoute schoenen aan en belde weer, weer en weer. Met succes: ik kreeg een afspraak voor afgelopen donderdag.

Ik was te vroeg, zoals altijd, want ik kom uit Nederland en die gewoonte krijg ik er nooit meer uit. Ik verwachtte een zaal met duizenden mensen, voer voor een hysterisch blog. Maar het viel totaal anders uit.

Goed georganiseerd

Het was zo georganiseerd dat er steeds een paar mensen op de gang wachtten. In de ‘prikkamer’ waren twee prikkers, ver van elkaar verwijderd. Er was geen wachttijd, niet veel mensen. Het was goed georganiseerd. Het gaf me een trots gevoel. Op het moment van de prik ging er door me heen: dit is een historisch moment.

Nadat de vriendelijke verpleegster me verzocht had, zoals ze dat deed bij een ieder ander die geprikt was, om op de gang te wachten ‘voor een eventuele allergische reactie’, bleef ik braaf een kwartiertje zitten. Daarna reed ik terug naar huis.

Wat pijn in de bovenarm, ook de volgende dag en een beetje moe en hangerig, maar ach… Als we hierdoor met zijn allen hopelijk binnenkort weer aan een normaal leven kunnen beginnen, heb ik er veel voor over. Over drie weken krijg ik de tweede prik.