Madeleine Meuwessen

Ik ken haar al vele jaren: Madeleine Meuwessen. Ooit volgde ik een aantal cursussen bij haar en haar zoon over Bach bloesem. Dat ze Joods is, wist ik,  maar hoe ik dat wist, geen idee. We hebben een klik, maar er gaan jaren voorbij dat we elkaar niet zien of spreken. Ook voelde ik wel dat er iets bij haar was, maar dat kon ik nooit voor mezelf omschrijven. Ze voelde voor mij vaak als ‘veel’ en dat kon ik niet goed duiden. Terwijl ik ook enorm warme gevoelens voor haar had.

Een paar dagen geleden plaatste ze op haar Facebook pagina een artikel uit de Margriet uit 2016, een verhaal dat ze zelf schreef. Met tranen in mijn ogen las ik het. Ik kende haar verhaal niet. Met toestemming van Madeleine citeer ik een aantal zinnen.

‘… De oorlog bleek mijn hele familie te hebben weggenomen. Aan de kant van mijn vader was die klein, maar mijn moeder kwam uit een heel groot gezin. Mijn oma had zeven zussen die allen getrouwd waren en kinderen hadden. Mijn moeder had twee broers en een zusje. Van die hele familie was alleen mijn moeder nog over…’

‘… Ik voelde als klein meisje al dat mijn ouders veel verdriet met zich meedroegen. Vooral mijn moeder ging daar vreselijk onder gebukt. Waardoor het kwam, wist ik niet. Ik heb een zusje. Verdere familie hadden we niet. Van schoolvriendinnetjes begreep ik dat zij wel familie hadden. Opa’s en oma’s: ik wist niet eens wat dat waren …’

‘… Heel langzaam sijpelde het verhaal bij me binnen. Er was een oorlog geweest, vlak voordat ik was geboren. Daarin waren heel veel joden vermoord. Wij waren ook joods, dat wist ik, want sommige kinderen mochten niet met ons spelen, omdat ze anders ‘jodenstreken’ zouden krijgen …’

‘… een aantal jaren geleden ben ik op zoek gegaan naar familieleden. Maar er leefde echt niemand meer. Wel vond ik de naam van mijn opa gegraveerd in de Hollandsche Schouwburg in Amsterdam. Zijn geboortedatum, 29 maart, is ook mijn geboortedag…

Dit is het enige wat er van mijn familie rest; verder is er niets. Ik weet niet eens hoe ze er allemaal uitzien …’

Nooit vergeten

Madeleine, zo vertelde ze me, deed haar verhaal toen, omdat ze haar ouders en hun families wilde eren en om er voor te zorgen dat ze niet in de vergetelheid raakten. ‘Anne Frank is een symbool voor al diegenen die zijn omgekomen. Soms maak ik mij daar boos over. Waarom wordt mijn moeder niet genoemd? Ook zij heeft vreselijke dingen meegemaakt.’

4 mei
altijd intens verdriet
stilte
maar eigenlijk wil ik keihard schreeuwen.