Hier is hoe dat kon gebeuren.

Willekeurige arrestaties

De verwachting was immers dat Natali en Mordi Oaknin een lange gevangenschap tegemoet zouden zien. Dit gezien het ziekelijke karakter van Erdogan, die door een groep Turkse psychiaters eerder werd gediagnosticeerd met een narcistische persoonlijkheidsstoornis. De Turkse president heeft tienduizenden onschuldige Turken en buitenlanders laten opsluiten, omdat zij kritiek hadden gehad op Erdogan of werden beschuldigd van het lidmaatschap van een oppositiebeweging.

Een ander excuus om mensen op te sluiten in één van de Turkse gevangenissen, was lidmaatschap van een terroristische beweging. In dit verband is het zinnig op te merken dat Erdogan alleen Koerden ziet als terroristen, wie ze ook zijn en waar de ook bij aangesloten zijn. Hamas opereert bijvoorbeeld vrijelijk vanaf Turks grondgebied en heeft daar een hoofdkwartier.

Vermeende spionage voor een buitenlandse mogendheid is nog een excuus om mensen te detineren en te veroordelen tot lange gevangenisstraffen.

Nog maar een maand geleden liet Erdogan een groep van 15 Palestijnse Arabieren oppakken. Zij werden ook beschuldigd van spionage voor de Mossad. De arrestatie van de groep wekte op de lachspieren van velen in Israël, aangezien de Mossad niet in groepen van zulke grootte opereert. Bovendien telde de groep geen enkele Israëli.

De vrijlating

De Israëlische regering van premier Bennett en minister van Buitenlandse Zaken Yair Lapid liet zich vanaf het begin van de crisis rond het Oaknin echtpaar leiden door de kennis over Erdogans persoonlijkheidsstoornis. Om deze reden werd er besloten dat slechts de bovengenoemde ministers en president Isaac Herzog zich zouden bezighouden met de zaak. De drie benoemden klaarblijkelijk Herzog als de contactpersoon met het paleis van Erdogan. Herzog en Erdogan hadden voor het schandaal begon al een relatie ontwikkeld en hielden kort na Herzogs inauguratie een lang telefoongesprek.

De drie Israëlische leiders besloten zich verder gedeisd te houden en vooral geen retoriek te gebruiken. Hetzelfde werd gevraagd van de familie van het echtpaar Oaknin. Hen werd zelfs opgedragen om door te gaan met stilzwijgen toen het regeringstrio al wist dat het echtpaar Oaknin zou worden vrijgelaten. Toen Herzog het voor elkaar had gekregen dat de Oaknins zouden worden vrijgelaten en naar Israël zouden worden gevlogen, kwam langzaam maar zeker de aap uit de mouw.

Narcistische eis

Erdogan wilde na de vrijlating dat zowel Herzog als Bennett hem zouden bellen en officieel een dankbetoon aan de Turkse leider zouden gaan brengen. Dit is ook precies wat er gebeurde.

Herzog bedankte Erdogan voor “zijn persoonlijke betrokkenheid en contributie” bij het tot stand brengen van de vrijlating van het Israëlische echtpaar. Erdogan, van zijn kant, benadrukte het belang dat hij hecht aan relaties met Israël en zei dat die relaties de sleutel zijn voor veiligheid en stabiliteit in het Midden-Oosten. Bennett gebruikte ongeveer dezelfde woorden als Herzog en prees Erdogan ook voor de “efficiënte en discrete communicatie”.

Betere betrekkingen?

Sommigen denken nu dat de goede afloop van het drama het begin zou kunnen zijn van een verbetering van de betrekkingen tussen Turkije en Israël. Dat zal ‘wishful thinking’ blijken, zoals het verleden inmiddels heeft geleerd. Er zijn meer pogingen ondernomen om tot een detente te komen in de betrekkingen tussen Turkije en Israël. Al die pogingen strandden op Erdogans fel pro-Palestijnse standpunten en zijn haat voor Israël.

Het lijkt daarom wijzer om te kijken naar het feit dat Erdogan algemeen wordt gezien als een onruststoker en zich internationaal heeft geïsoleerd. Dit is het gevolg van de onderdrukking in eigen land en een lange reeks agressieve daden tegen buurlanden. De Turkse leider koestert imperialistische idealen en zal geen kans onbenut laten om die idealen in werkelijkheid om te zetten. “Jeruzalem is van de Turken”, zei hij vorig jaar. In zijn toenaderingen tot Israël liet altijd zien dat hij de Joodse staat nog altijd beschouwt als een deel van het Ottomaanse Rijk.

De vreemde eis die hij stelde als voorwaarde voor de vrijlating van Natali en Mordi Oaknin toonde opnieuw aan dat hij een narcistische persoonlijkheid is die onberekenbaar is, ook in de zin van het opbouwen van normale relaties.