Hij vindt het moeilijk woorden te geven aan wat zich de laatste weken in zijn woonplaats heeft afgespeeld. ‘Deze pijn kun je alleen maar voelen. Ik ken nu precies het verschil tussen het geluid van een geweerschot, granaat, tank of bom.’ Het constante luchtalarm, de aanhoudende bombardementen, de angst en onzekerheid zijn enorm zwaar. Als er vervolgens ook geen gas, elektriciteit en licht meer is, is de keuze om te vluchten snel gemaakt.

Op de foto's hieronder ziet u Nikolai met zijn gezin en een foto van een gebombardeerd flatgebouw uit hun woonplaats. Klik op een foto voor een vergroting, tekst gaat onder de foto's verder.

Oorlogsgebied

Samen met zijn vrouw Natalia (61), schoondochter Valeriya (30) en kleinzoon Mark (1) ontvlucht Nikolai Chernigov. Maar ook dat blijkt nog niet zo gemakkelijk. De eerste keer gaat het dan ook mis. De enige route om Chernigov uit te komen, loopt via een brug, en deze brug ligt constant onder vuur. Er mogen zo’n vijftien auto’s per keer de brug over. Als blijkt dat er dan niet geschoten of gebombardeerd wordt, mogen de volgende vijftien auto’s vertrekken.

Door gevechten bij de brug moeten Nikolai en zijn gezin helaas rechtsomkeert maken, terug het directe oorlogsgebied in. De tweede poging loopt gelukkig beter af. Nikolai: ‘Bij het verlaten van de stad zagen we zoveel verwoestingen, brandende tanks, kapotgeschoten wegen, opnieuw heel onwerkelijk.’ Het duurt uiteindelijk vijf uur voordat ze eindelijk in wat veiliger gebied zijn. Als ze Kiev passeren, zijn ze al zeven uur onderweg. De afstand? 140 kilometer. Het duurt vervolgens nog drie uur om voorbij Kiev te komen.

Prijs

In de opvanglocatie van Christenen voor Israël in het zuidwesten van Oekraïne kunnen ze wat op adem komen. Onze organisatie kenden ze nog niet, maar is hen door een bekende aanbevolen. Nikolai: ‘Het was daar allemaal heel goed geregeld. Dat hadden we niet verwacht.’ Twee dagen later gaan ze met een groep van bijna vijftig andere Joodse vluchtelingen de grens met Moldavië over, op weg naar een nieuw bestaan in Israël.

Het oorlogsgeweld ligt achter hen, maar de prijs is hoog. De drie zoons van Nikolai en Natalia, onder wie de man van Valeriya en vader van Mark, blijven gedwongen achter. De vraag wanneer ze elkaar weer zullen zien, wordt niet uitgesproken, maar hangt als een beklemmende gedachte in de lucht.

Een goed leven

Ook de eenjarige Timofey moet zijn vader voorlopig missen. Samen met zijn moeder Yevgeniya (21) is hij onderweg naar Israël, waar zijn opa en oma al wonen. Ze zijn afkomstig uit Borispol, waar onder andere het vliegveld gebombardeerd werd en diverse granaatinslagen waren.

Tekst gaat onder de foto verder.

Yevgeniya’s vertrek heeft alles met (de veiligheid van) haar zoontje te maken. ‘Als hij er niet was geweest, was ik in Oekraïne gebleven, maar ik wil hem rust en een goed leven kunnen bieden’. Eigenlijk wilden Yevgeniya en haar man twee jaar geleden al naar Israël verhuizen, maar door de zwangerschap hebben ze dat vertrek destijds uitgesteld. En dan nu het gedwongen afscheid.

Dankbaar

Zo’n afscheid is er ook voor Anna (43) en haar zoon Benjamin (8) uit Nikolajev, in het zuidoosten van Oekraïne. Haar man en 23-jarige zoon mogen het land niet uit. Anna: ‘Daar zijn geen woorden voor. Het is onmogelijk om een familie te scheiden. Het doet zo ongelofelijk veel pijn hen te moeten achterlaten, maar ik doe het voor mijn jongste zoon. Als de stad omsingeld wordt en afgesloten dreigt te raken, is het voor twee mannen makkelijker om te overleven dan met kinderen erbij.’

In de omgeving van Nikolajev wordt al wekenlang geschoten, en de gevechten komen steeds dichterbij. Anna heeft de laatste mogelijkheid tot vertrek aangegrepen en reisde via Odessa naar de opvanglocatie van Christenen voor Israël. Ze is enorm dankbaar voor alle hulp en de goede manier waarop die hulp georganiseerd is. In Israël hoopt ze in eerste instantie bij haar zus te gaan wonen. Ook in haar leeft de hoop dat haar man en zoon zich snel bij hen kunnen voegen, mede omdat ze een paar jaar geleden al plannen hadden zich als gezin in Israël te vestigen. Door corona liep het regelen van de benodigde documenten echter vertraging op.

Joodse identiteit

Yelena (52) uit Krivoy Rog maakt de reis naar Israël alleen. Haar ouders zijn overleden en verdere familie is er niet. Wel laat ze veel dierbare vrienden achter in haar woonplaats in het oosten van Oekraïne. ‘Twee weken geleden negeerde ik het luchtalarm nog, maar toen Dnjepr gebombardeerd werd, kwam alles wel heel dichtbij. Dat maakte me heel angstig, en daarom besloot ik te vluchten. Ook omdat ik geen probleem voor anderen wil zijn. Ik ben verantwoordelijk voor mijn eigen leven.’

Yelena, in het dagelijks leven werkzaam als onderwijzeres en journalist, maakte actief deel uit van de Joodse gemeenschap in haar woonplaats. Haar Joodse identiteit heeft van jongs af aan een belangrijke rol gespeeld. Ook Christenen voor Israël is haar niet onbekend, mede omdat haar moeder altijd voedselpakketten ontving. Ze is onder de indruk van de manier waarop Christenen voor Israël haar en de andere Joodse mensen ondersteunt, juist ook nu in deze oorlogssituatie. ‘Ik kan alleen maar zeggen: Dank, dank dank!’ Tot nu toe zag ze zichzelf als onderdeel van Israël, maar dan wonend in Oekraïne. Nu wordt dat anders. In Israël gaat ze vol vertrouwen bouwen aan een nieuwe toekomst, al is de wond van het plotselinge afscheid van Oekraïne niet zomaar geheeld.

Ik ben geraakt door de verhalen van deze moedige mensen als ik een aantal uur met ze mag optrekken tijdens de busrit van de grens met Moldavië naar hoofdstad Kishenov en de aansluitende maaltijd en overnachting. Ze bedanken me zelfs voor het feit dat ze hun verhaal hebben mogen vertellen. Ik moet denken aan Jesaja 40:1:

‘Troost, troost Mijn volk, zegt uw God.’

Een opdracht die we juist nu op zo’n bijzondere manier handen en voeten kunnen geven. Helpt u mee om die duizenden Joodse vluchtelingen een veilig heenkomen naar Israël te bieden?

‘Zo zegt de Heere Heere: Zie, Ik zal Mijn hand opheffen naar de heldenvolken, naar de volken zal Ik Mijn banier omhoogsteken. Dan zullen zij uw zonen brengen in de armen, en uw dochters zullen gedragen worden op de schouder’ (Jesaja 49:22)

Christenen voor Israël heeft inmiddels al meer dan 2000 Joden geëvacueerd. In deze dagen zien we de profetie uit Jeremia 31:8-9 in vervulling gaan:

Hoe kunt u helpen?

Christenen voor Israël regelt vervoer vanuit Oekraïne naar Moldavië en Roemenië, van waaruit Joodse vluchtelingen naar Israël vliegen. Een busrit kost €4000,-. Dat is omgerekend €100,- per persoon. We verwachten dat er de komende tijd nog veel bussen zullen vertrekken. Dit kan alleen mogelijk gemaakt worden met uw steun. Helpt u mee?