Deze reünie vond plaats op de afdeling 'Familie-hereniging' van het Israëlische ministerie van Binnenlandse Zaken. In een video is het moment te zien wanneer Yahalem Tadasa emotioneel het Sjema Jisrael-gebed zegt, na zijn twee kinderen voor het eerst in twintig jaar weer te zien. De laatste keer dat hij hen in levende lijve had gezien, was toen ze nog kleine kinderen waren. Na twintig lange jaren wachten om alijah te maken, waren deze, inmiddels volwassen, kinderen eindelijk in staat om hun vader te omhelzen; die op zijn beurt G-d meteen emotioneel dankte voor het herenigen van zijn familie.

(tekst gaat verder onder video)

Bijbelse emotionele familiereünie

Elke religieuze Jood die deze vader het Sjema-gebed zou zien uitspreken bij de hereniging met zijn geliefde kinderen, zou onmiddellijk herinnerd worden aan de hereniging tussen Jakob en zijn zoon Jozef. De Joodse overlevering leert ons dat Jakob, na tweeëntwintig jaar gescheiden te zijn geweest, eindelijk herenigd werd met zijn geliefde zoon. Jakob en zijn hele familie reisden hiervoor af naar Egypte, waar Jozef diende als onderkoning en de tweede machtigste man van het hele land was. De Thora beschrijft deze langverwachte hereniging van vader en zoon: "En Jozef maakte zijn wagen gereed en ging op, zijn vader Israël tegemoet, naar Gosjen; en hij presenteerde zich en viel hem om de hals, en weende een lange tijd om zijn nek" (Genesis 46:29). Het is overduidelijk - en begrijpelijk - dat Jozef erg emotioneel was om zijn vader weer te zien. Hoewel Jakob zeker ook overweldigd was om zich met zijn zoon te herenigen, beschrijft de Thora hem niet op deze manier. Hij omhelsde Jozef niet terug, noch huilde hij van vreugde. Rabbi Sjlomo Jitschaki (ook bekend als Rasju, 1040-1105) verklaart het als volgt: ‘Jakob omhelsde Jozef niet en kuste hem niet, omdat hij het Sjema zei’. Op het moment dat Jozef Jakob omhelsde, zei Jakob het Sjema-gebed. Net zoals we zien dat Yahalem Tadasa dat deed bij de hereniging.

Sjema Jisrael – Hoor Israël

De Thora beschrijft dat toen Jakob stervende was, hij omringd was door zijn familie. De midrasj (een samenstelling van Joodse overleveringen) suggereert dat Jakob bezorgd was om de toekomst van zijn kinderen. Zouden ze zijn leringen voortzetten? Zouden ze trouw blijven aan G-d? Zijn kinderen voelden zijn bezorgdheid en zeiden allen samen in koor: "Sjema Jisrael, Hasjem Elokeenoe, Hasjem echad” (Hoor Israël, Hasjem is onze G-d, Hasjem is één). Hiermee verzekerden ze hun vader dat ze zijn leringen en zijn geloof altijd zouden volgen.

Deze verklaring wordt ook wel het Sjema-gebed genoemd, omdat dit één van de meest essentiële gebeden is in het Jodendom. Het is niet alleen een algemene verkondiging van geloof, maar ook een persoonlijke en directe verklaring dat kind en ouder samen verbindt in hun geloof in de Almachtige. Het getuigt van een onwankelbare toewijding om het geloof en de tradities van hun ouders voort te zetten. Het is een krachtige schakel in de religieuze traditie en verbindt alle generaties in een oneindige geloofsband. Voor de afgelopen 2000 jaar hebben ontelbare Joden - met deze woorden op hun lippen - dan ook hun levens gegeven om hun G-d en de traditie van hun ouders niet te verloochenen. Vanaf het punt van het zwaard, de martelblokken, brandstapels, galgen, de randen van massagraven en zelfs de gaskamers… rezen deze woorden op naar onze Hemelse Vader.

Brandende Thora

Rabbi Chanina ben Teradjon was een van de leidinggevende rabbijnen tijdens de Hadrianistische vervolging in het jaar 135. Als straf voor het onderwijzen van de Thora veroordeelden de Romeinen hem levend te worden verbrand. Ze legden hem op een bed van gras, met natte wol op zijn borst - om zijn lijden te verlengen - en wikkelden hem in een Thorarol, dat ze daarna in brand staken. In de laatste minuten van zijn leven vroegen rabbi Chanina’s leerlingen hem, “Wat ziet u?” Rabbi Chanina antwoordde hen: “Ik zie het perkament branden. Maar de letters stijgen op naar de hemel!”

De Romeinen konden de Jood vermoordden, maar de ziel van de Jood en de continuïteit van het Joodse Volk is niet te vernietigen. Zelfs in een tijd dat het ‘perkament’ – het Joodse volk - vernietigd wordt, zouden de ‘letters’ van de Thora opstijgen en worden overgebracht op hun nageslacht, naar andere delen van de wereld waar een nieuwe Joodse gemeenschap zou worden opgebouwd. Dat is precies ook de boodschap van het Sjema. Alles is in G-ds hand.

Voetsporen van de voorouders

Met dit in het achterhoofd kunnen we nu de hereniging van Jakob en Jozef misschien beter begrijpen. Jakob was niet zeker van het geestelijke leven van zijn favoriete zoon. Per slot van rekening woonde Jozef al vele jaren in Egypte als hoge functionaris. Hij kleedde zich als een Egyptenaar en voor zover Jakob wist was Jozef ook getrouwd met een Egyptische vrouw. Het zou niet meer dan logisch zijn als hij zijn kinderen als Egyptenaren opvoedde in het midden van de Egyptische samenleving. ‘Was Jozef nog steeds trouw aan de G-d van Israël? Handhaafde hij nog steeds de waarden en idealen van Jakob en zijn voorouders?’ Dat waren de grote vragen die hem erg dwars zaten. Toen ze elkaar eindelijk zouden ontmoeten, was Jakob er niet helemaal zeker van dat Jozef - in geestelijke zin - nog steeds tot het volk van Israël behoorde.

Maar zodra Jakob zag hoe Jozef hem zo uitbundig en liefdevol omhelsde, realiseerde hij zich dat deze Egyptisch uitziende onderkoning in werkelijkheid nog steeds een echte zoon van Israël was. Dus verklaarde Jakob emotioneel het Sjema; de verzekering dat zijn kind inderdaad het geloof en de idealen van zijn voorouders zou volgen.

Wanneer ouders en kinderen samen het Sjema kunnen zeggen, omhelzen de generaties elkaar in een keten van continuïteit. Een continuïteit van het Joodse leven dat voor vele families nu eindelijk kan worden voortgezet in het beloofde land. Zo ook voor de familie Tadasa.