Door het aanhoudende terugkeerverbod van het Israëlische leger en de trage wederopbouw zitten de gezinnen van bijvoorbeeld Ziv Matsliach en Meirav Cohen in een onzekere situatie, verlangend naar stabiliteit en veiligheid.

Financiële problemen

Ziv, geëvacueerd uit kibboets Kfar Aza en nu woonachtig in kibboets Ruhama, spreekt met stille vastberadenheid. “Het beeld van de overwinning gaat niet over hoeveel terroristen we doden of hoeveel land we veroveren”, zegt hij. ”Het gaat om de terugkeer van onze gijzelaars, onze soldaten en het herstel van onze gemeenschappen.”

Hij betwist de bewering van de regionale overheid dat 92 procent van de evacués is teruggekeerd, en wijst erop dat grensgemeenschappen zoals de zijne, waar ondanks de veiligheidsrisico’s slechts 25 procent is teruggekeerd, buiten beschouwing zijn gelaten. “Ze kijken nauwelijks naar ons om”, klaagt hij, erop wijzend dat 30 procent van de inwoners nog steeds niet kan werken en dat financiële problemen zwaar op de gezinnen drukken.

Te hoge prijs

Meirav Cohen, die van Ein HaShlosha naar Netivot is gevlucht, deelt die frustratie. “De afgelopen nachten waren angstaanjagend”, vertelt ze, haar stem vermoeid door vijftig jaar wonen in de omgeving van de Gazastrook. “De geluiden van de oorlog schokken ons, zelfs hier. Ik ga niet terug voordat ik weet dat het veilig is om daar de kinderen groot te brengen.”

Haar kibboets blijft een gesloten militaire zone en ze vreest dat terugkeren nu een ‘derde verlating’ zou zijn, na 7 oktober en de aanhoudende benarde situatie van de gijzelaars. “We hebben een te hoge prijs betaald”, zegt ze, smekend om ‘een beetje zekerheid, een beetje stabiliteit’ na zeshonderd dagen van onzekerheid over waar haar familie zal slapen en de kinderen naar school zullen gaan.

Gijzelaars

Amir Tibon, geëvacueerd uit kibboets Nahal Oz, schetst een somber beeld: slechts tien tot vijftien procent van de bewoners van zijn kibboets is teruggekeerd. “Als explosies zelfs huizen in Ashdod doen schudden, stel je dan eens voor hoe de situatie is op een halve kilometer van het hek.” Hij plaatst ook vraagtekens bij de vage tijdschema’s van de staat.

De onopgeloste gijzelaarscrisis weegt zwaar op hem, met vrienden als Omri Miran, die al bijna zeshonderd dagen wordt vastgehouden, en anderen als Matan Angrest, Itay Chen en Daniel Peretz, die zijn ontvoerd toen ze hun huizen verdedigden. “Een gijzelaarsdeal zou ons de kracht geven om weer op te bouwen”, benadrukt Amir.

Minister Ze’ev Elkin, die toezicht houdt op het bestuur van de regio Tkuma, claimt vooruitgang en wijst op hoge terugkeerpercentages in minder getroffen gebieden zoals Sderot, en overeenkomsten met verwoeste gemeenschappen als de kibboetsen Be’eri en Nir Oz.

Belofte van terugkeer

Maar voor de inwoners voelen ministeriële bezoeken als holle PR-stunts. “Ze komen met tranen en zionisme”, zegt Ziv, “maar wij hebben antwoorden en financiering nodig.” Elkin verwijst naar het leger voor veiligheidsbeperkingen, waardoor families in onzekerheid blijven.

Terwijl de oorlog voortduurt, worden deze gemeenschappen, Kerem Shalom, Ein HaShlosha, Kfar Aza en andere, niet alleen geconfronteerd met fysieke verwoesting, maar ook met een diepere wond: de angst dat ze vergeten zijn. Voor hen ligt de overwinning niet in verovering, maar in de belofte van een veilige terugkeer naar huis en de terugkeer van hun dierbaren.

Dit (vertaalde) artikel is met toestemming overgenomen van World Israel Nieuws en is ook eerder verschenen in onze maandkrant Israël Aktueel. Klik hier om gratis abonnee te worden!