Ik ben wel, en niet bang voor ze. Eigenlijk lijken ze banger voor mij. Ze zijn supernieuwsgierig en op een afstand blijven ze vaak staan kijken. Maar leuk vind ik ze niet. Het blijven roofdieren. Voorzichtigheid is geboden. Vorige week was ik ’s morgens vroeg met een vriendin aan de wandel. Plots zag ik, tussen de avocadobomen, een jakhals liggen. We bleven staan. Het beest ademde nog, maar bewoog niet.

Het deed iets met ons. We raakten geroerd, bezorgd en wilden het beest helpen, eigenlijk redden. We wisten niet wat te doen. Wie moesten we bellen? Niemand zou een zieke jakhals oppakken en verzorgen. Veel te gevaarlijk. We stonden daar wat. Een beetje onhandig en ook verdrietig omdat het er zo zielig uitzag. Het beest lag er rustig bij en leek niet te lijden.

Dat stelden ons wat gerust. Of in ieder geval ons geweten. We besloten een gebed voor hem te zeggen. Afzonderlijk en in stilte. De volgende dag liep ik weer langs. Hij lag er nog net zo als de dag ervoor. Maar hij ademde niet meer. Een jakhals is een roofdier, niet echt een knuffelbeest. Maar een zieke jakhals doet iets met je. Dan komt het ineens dichterbij. Niets is wat het lijkt.