Zelf sta ik, Rita, aan de Moldavische kant van de grens. Het blijft een onwerkelijk beeld om de vluchtelingen de grens te zien oversteken. Lopend, met hun hele bestaan samengeperst in een of twee rolkoffertjes. In veel gevallen hebben ze aan de andere kant van de grens afscheid moeten nemen van hun man, vader, zoon of broer. Mannen tussen de 18 en 60 mogen Oekraïne immers niet uit.

Pleisterplaats

Het is snijdend koud. In een gebouwtje dat de plaatselijke evangelische kerk gehuurd heeft, is er voor alle vluchtelingen koffie, thee, eten, warmte, en indien gewenst, hulp bij de volgende stap. Ook voor Koen en de groepen Joodse vluchtelingen is deze plek inmiddels een pleisterplaats geworden. Voordat de lange rit naar Kishenov of Boekarest begint nog even op adem komen met koffie en iets te eten.

Maxim, die het werk in het gebouwtje coördineert, kent Koen inmiddels goed. Het team vrijwilligers (afkomstig uit zo’n 120 evangelische gemeenten in het hele land) zorgt niet alleen voor koffie en thee, maar regelt vaak ook lunchpakketjes voor onze groepen, door Koen van tevoren besteld. De evangelische kerk heeft het gebouwtje dat bijna recht tegenover de grensovergang ligt zes maanden geleden gehuurd en zet het nu 24/7 in om de vluchtelingen iets van troost te bieden.  Maxim: ‘De Heere wist wat er zou gaan gebeuren’.

En dat is hard nodig, want de ontreddering is groot. Sommige mensen huilen, anderen staren wezenloos voor zich uit. Een vijfjarig jochie krijst onophoudelijk. Hij roept om zijn vader. De meesten hebben geen idee waar ze heen moeten of hoe ze de reis naar een ander Europees land moeten ondernemen. Ik bedenk hoe bijzonder het is dat wij de Joodse vluchtelingen niet alleen kunnen opvangen en helpen bij hun vertrek uit Oekraïne, maar ze ook het perspectief mogen en kunnen bieden van een nieuw en tegelijkertijd eeuwenoud thuisland! Een land dat hen door God Zelf is beloofd.

Tekst gaat verder onder de foto's. (1e foto: vrijwilligers zetten zich in voor de vluchtelingen. 2e foto: Maxim, die de hulp aan de vluchtelingen coördineert. 3e foto: in dit kerkgebouw wacht de vluchtelingen een liefdevolle ontvangst.)

Schuilkelder

Als we (Sergey en Ruslan van het CVI Oekraïne team en ik) wat logistieke zaken aan het regelen zijn, stuiten we op een gevlucht Joods echtpaar met hun vader. Ze zijn in de grensplaats tijdelijk opgevangen door een christelijk gezin. Christenen voor Israël kenden ze niet. Het gastgezin zal zelf voor vervoer naar Kishenov zorgen. Weer terug bij onze ‘pleisterplaats’ stuiten we op nóg een Joods echtpaar. Volodymyr (71) en Tetiana (64) zijn hun woonplaats in de buurt van Kiev ontvlucht. Ze konden het permanente luchtalarm en de angst voor wat komen gaat, niet langer aan. Wonend op de achtste verdieping van een appartementengebouw zonder lift moesten ze keer op keer rennen om in de schuilkelder te komen, een groot probleem voor Volodymyr die met zijn knieën tobt. Hun dochter woont al in Israël en zij was het die hen aanraadde alles achter te laten en zo snel mogelijk naar Israël te komen.

We bieden hen een lift aan naar een opvanglocatie dicht bij onze uitvalsbasis wat verder naar het zuiden, waar hen een warme maaltijd wacht en ze de nacht kunnen doorbrengen. Dankbaar nemen ze ons aanbod aan. Twee dagen later zullen ze met een van onze bussen meerijden naar Kishenov en van daar naar Israël vertrekken, een land dat ze al vaker bezocht hebben maar tot op heden nooit als hun eigen thuisland hadden gezien. Dat is nu voorgoed veranderd.

Tekst gaat verder onder de foto's. (1e foto: Volodymyr en Tetiana. 2e foto: Florentine en Lisa.  3e foto: Lisa met hondje Charly.)

Angst

In de opvanglocatie ontmoeten we Florentine (34) en haar dochter Lisa (13) met hondje Charly. Ook Florentines moeder (62) is erbij, maar ze is nog té veel van slag om ons te woord te kunnen staan. Ook Lisa wil liever niet praten en vindt troost bij haar hondje. Een beeld dat nog lang blijft hangen. Florentine vertelt dat ze tandarts is, uit Vinnitsa komt en op eigen initiatief naar de grens gegaan is, omdat ze zo snel mogelijk weg wilde. Via vrienden uit Ashdod (Israël) hoorde ze over onze schuilplaats. De oorlog heeft z'n sporen nagelaten. Ze is doodsbang en wil haar moeder en dochter vóór alles een veilige plek bieden. Een plek die ze, als Joodse, hoopt te vinden in Israël. Over de toekomst wil ze nog niet al te veel nadenken. ‘Ik moet eerst mijn angst zien kwijt te raken.’ Ze vertelt dat ze altijd met veel plezier als tandarts gewerkt heeft, maar voegt er enigszins bitter aan toe: ‘Ik heb nu een lange vakantie’. Ook Florentine, Lisa en oma gaan mee met onze eerstvolgende bus richting Kishenov.

Eigen bus

De komende dagen en weken zullen opnieuw honderden Joodse vluchtelingen onze hulp hard nodig hebben bij hun vlucht uit Oekraïne en vertrek naar Israël. Om het vervoer vanuit onze centrale opvanglocatie in Oekraïne zo efficiënt mogelijk te laten verlopen zodat we zo veel mogelijk mensen zo goed mogelijk kunnen helpen, en omdat het huren van bussen elke dag weer duurder wordt, hebben we een eigen tweedehands bus aangeschaft. Met deze bus en vrijwilligers als onze eigen chauffeurs, kunnen we dagelijks non-stop van onze opvanglocatie naar de grens met Moldavië rijden, waar drie bussen van de door ons ingehuurde Roemeense busmaatschappij het vervoer overnemen en de vluchtelingen naar Kishenov brengen voor een directe vlucht naar Tel Aviv.

We zijn geroepen Israël tot zegen te zijn en hoe kunnen we dat beter en tastbaarder doen dan in deze tijd van grote nood onder de Joodse bevolking van Oekraïne? Uw gebed en donaties blijven hard nodig. Helpt u mee?

Tekst gaat verder onder de foto van onze 'nieuwe' bus.

Hoe kunt u helpen?

Christenen voor Israël regelt vervoer vanuit Oekraïne naar Roemenië, van waaruit Joodse vluchtelingen naar Israël vliegen. Een busrit kost €4000,-. Dat is omgerekend €100,- per persoon. We verwachten dat er de komende tijd nog veel bussen zullen vertrekken. Dit kan alleen mogelijk gemaakt worden met uw steun. Helpt u mee? Doneer dan hieronder. Bedankt voor uw betrokkenheid en steun!