Ongeveer 150.000 druzen wonen in het noorden van Israël. Het zijn loyale en moedige Israëlische staatsburgers. Velen van hen hebben gediend in de Israëlische strijdkrachten, en sommigen zijn daarbij gesneuveld in dienst van de Joodse staat. druzengebieden vormen bovendien een strategische buffer voor Israël op de Golanhoogten en in Syrië.

Daarom greep Israël in Syrië in om hen te beschermen. Het Israëlische leger voerde tientallen luchtaanvallen uit op Syrische konvooien van regeringstroepen, en bombardeerde ook het ministerie van Defensie in Damascus en locaties bij het presidentieel paleis. Onder deze druk werd een staakt-het-vuren overeengekomen en trokken de Syrische troepen zich terug uit Suweida.

De aanvallen op de druzen waren barbaarser dan barbaarser. Er werd melding gemaakt van onthoofdingen en verkrachtingen; kinderen werden vermoord in het bijzijn van hun ouders.

De troepen vernederden hun mannelijke slachtoffers publiekelijk door hun baarden af te scheren – een religieus symbool – wat akelig deed denken aan wat de nazi’s deden met de Joden in Duitsland.

Toch kwam er geen veroordeling van hen die zich dagelijks op de borst kloppen om hun zogenaamd morele superioriteit door Israël valselijk van oorlogsmisdaden te beschuldigen. Geconfronteerd met dit gruwelijke bewijs van een poging tot uitroeiing van de druzen, waren de demonstranten die al 21 maanden roepen over “genocide door Israël” opvallend afwezig op straat en op universiteiten.

Organisaties als Amnesty en Human Rights Watch zwegen. Volgens berichten hebben de troepen van al-Julani het volledige personeel en alle patiënten in het ziekenhuis van Suweida afgeslacht. Toch bleef het stil bij hen die Israël beschuldigen van het doelgericht bombarderen van ziekenhuizen in Gaza – terwijl ze de werkelijkheid negeren dat Hamas die ziekenhuizen als commandocentra gebruikt en ze zo tot legitieme militaire doelen maakt.

Ongelooflijk genoeg gaven sommigen in plaats daarvan Israël – het enige land dat de druzen te hulp schoot – de schuld van het aanvallen van Syrië. António Guterres, de secretaris-generaal van de VN, plaatste op X dat hij het doden van burgers veroordeelde, maar wees geen verantwoordelijkheid toe aan de troepen van al-Julani. In plaats daarvan gaf hij Israël de schuld van de verdediging van de druzen.

Diverse media deden de slachtpartij af als “wederzijdse” gevechten tussen de druzen en Bedoeïenstammen. Zelfs de Amerikaanse regering onder Trump sprak onbegrijpelijk van een “misverstand” tussen Israël en Syrië dat uit de hand was gelopen. Deze perverse reacties verrassen nauwelijks. Ze zijn diep doordrongen van een fundamentele vijandigheid jegens Israël en het Joodse volk – wat op zichzelf al een duister en angstaanjagend verhaal is.

Maar er speelde nog iets anders: de haast waarmee wereldleiders al-Julani omarmden – een voormalig lid van Al-Qaeda en ISIS, tussen 2006 en 2011 gevangen gezet door de VS – als een positieve kracht. Ondanks al-Julani’s bloedige jihadistische verleden stonden wereldleiders in de rij om met hem op de foto te gaan. De Amerikaanse president Donald Trump noemde hem een “knappe vent”, haalde zijn militie Hayat Tahrir al-Sham van de lijst van terroristische organisaties en hief de sancties op.

Alles wat de nieuwe president hoefde te doen, was zijn baard kortwieken, westerse maatpakken aantrekken, zijn strijdnaam al-Julani vervangen door Ahmad al-Sharaa, en verklaren dat hij wilde toetreden tot de Abraham-akkoorden. Daarmee werd hij op wonderbaarlijke wijze omgetoverd van een moorddadige fanaticus tot een waardevolle regionale speler.

Dat vereiste dat zijn nieuwe bewonderaars geloofden dat hij op een dag dacht dat God hem had opgedragen ongelovigen te slachten, maar de volgende dag plotseling van mening was veranderd. Veel waarschijnlijker is dat hij zijn islamisme tijdelijk aan de kant schoof, in lijn met de islamitische doctrine van taqiyya – het toegestaan liegen ter bevordering van de islam.

Westerse leiders kennen zulke begrippen niet, of willen ze niet kennen. Ze weigeren de realiteit van de islamitische wereld en de fanatieke islamitische manier van denken onder ogen te zien. Ze projecteren hun eigen wereldbeeld: dat iedereen handelt vanuit rede en eigenbelang.

Seculieren begrijpen religieuze overtuigingen niet; ze vinden die te absurd om serieus te nemen. Daarom geloven ze dat islamisten tot hun wreedheden worden gedreven door onderdrukking, armoede of wanhoop. Ze kunnen niet bevatten dat de jihadist zichzelf juist in vervoering voelt, omdat hij gelooft Gods wil te doen door ongelovigen te doden.

Westerlingen grijpen daarom gretig elke aanwijzing aan dat religieuze fanatici eigenlijk net als zij zijn. Vandaar hun zwijmelen over al-Julani. Een zogenaamd hervormde jihadist bevestigt hun overtuiging dat massamoordenaars eigenlijk aardige mensen zijn, die het beu zijn om te onthoofden, te verkrachten en mensen levend te verbranden – en liever deelnemen aan diplomatieke recepties en in dienstauto’s rondrijden.

Volgens die logica hoef je dus niet bang te zijn voor dit soort mensen. Ze zijn in wezen oké. Geef ze gewoon een kans. Het is precies deze fantasie die ook het westerse beleid rond de Arabische oorlog tegen Israël heeft gevoed. Het geloof in een tweestatenoplossing is gebaseerd op het idee dat het conflict gaat om het verdelen van land.

Het Westen weigert te geloven dat dit een oorlog is gericht op de vernietiging van Israël, omdat dat voor de westerse geest zinloos lijkt. De Westerse logica denkt in oorzaak en gevolg – en kan zich niet voorstellen dat mensen oorlog voeren puur om een ander volk uit te roeien. Daarom begrijpt het Westen antisemitisme ook nauwelijks. Zo’n aanhoudende haat moet wel betekenen dat de Joden iets vreselijks hebben gedaan – toch?

Dat mensen Joden willen uitroeien puur omdat ze geloven dat Joden überhaupt niet mogen bestaan, is voor het Westen een onbegrijpelijk idee. En dus begrijpt het antisemitisme niet. Deze denkfout leidde tot de rampzalige Oslo-akkoorden, waarvan de desastreuze gevolgen pijnlijk duidelijk zijn geworden sinds de Hamas-aanval op 7 oktober 2023 en de oorlog die daarop volgde. Want het hele denken achter Oslo ging ervan uit dat eerst Yasser Arafat, en daarna Mahmoud Abbas, geen terroristen meer waren, maar staatslieden.

Als gevolg daarvan kregen de Palestijnen via Oslo een structuur voor zelfbestuur. Het resultaat: dertig jaar van een Palestijnse Autoriteit die uitgroeide tot een wereldwijde motor van haat tegen Israël en ophitsing tegen Joden. In een fascinerend podcastinterview met Dan Senor vertelde Ron Dermer, Israëlisch minister van Strategische Zaken, dat de Palestijnse Autoriteit sinds Oslo systematisch een generatie Palestijnen heeft vergiftigd met haat tegen Israël.

Enkele dagen na 7 oktober kreeg Dermer een schokkende video toegestuurd waarin jonge Palestijnse kinderen zeiden dat ze Joden wilden vermoorden. Het ging niet om kinderen uit Gaza, maar uit Oost-Jeruzalem – het deel onder Palestijns gezag. “Mensen willen het niet geloven,” zei Dermer, “omdat ze het kwaad niet onder ogen willen zien en erkennen dat het moet worden aangepakt.”

Dermer blijft opvallend optimistisch dat de huidige oorlog – die Israël volgens hem zal winnen – een kans zal bieden om “Oslo te herstarten” door de wederopbouw van Gaza te koppelen aan deradicalisering, zodat Palestijnen niet langer Joden willen doden. Of zijn optimisme terecht is of niet, één ding is zeker: het Westen leren om het kwaad recht in de ogen te kijken, is minstens zo’n dringende opgave.