Toen de stad Cherson in het zuiden van Oekraïne was bevrijd van het Russische leger zijn we daar vaak geweest met hulptransporten.Tegelijkertijd evacueerden we Joodse families richting West-Oekraïne. De mensen die hun documenten al in orde hadden brachten we rechtstreeks naar de Moldavische hoofdstad Kishenov, zodat ze direct naar Israël konden vliegen.

Van Cherson naar Kishenov is een rit van ongeveer 7 uur, ruim 400 kilometer, maar je weet nooit hoe lang je aan de grens moet staan...

Twee van onze medewerksters hebben ook zo goed als kon alle Joodse families uit Cherson opgebeld, wat soms al een hele klus was, en hen aangeboden om hen te evacueren. Het verzoek om dit te doen kwam vanuit de Joodse gemeenschap van Cherson, waarmee we al jaren samenwerken. In eerste instantie zeiden veel mensen dat ze het nu nog niet wilden, omdat het na het vertrek van het Russische leger weer veilig was in de stad.

Het Russische leger had zich inderdaad teruggetrokken aan de overkant van de enorme rivier Dnepr. Maar wat we al konden verwachten werd vanaf daar de stad Cherson lukraak gebombardeerd met tientallen raketten. Die kwamen neer op woonwijken, ziekenhuizen en op de pas herstelde infrastructuur.

Daarna stond onze telefoon roodgloeiend met verzoeken om de mensen zo snel mogelijk te evacueren. Dat hebben we dan ook gedaan. Een voordeel was dan wel weer dat we direct konden doorrijden naar Kishenov en niet meer ergens in een van onze opvangplaatsen hoefden te overnachten.

Strenge grenscontroles en luchtalarm

Een man met zijn vrouw en zijn oude, zieke, moeder dacht dat hij alle documenten had om naar Israël te kunnen gaan. Dat was gedeeltelijk zo, maar omdat hij onder de mobilisatiewet valt zijn er strenge controles. Een aantal officiële documenten ontbrak. Zijn vrouw en moeder konden doorreizen, maar omdat hij niet verder mocht besloten ze dan maar om allemaal terug te keren.

Gelukkig waren we met twee evacuatiebusjes naar de grens gereden, dus een busje kon terug en het andere busje kon doorrijden. Dit hele gedoe veroorzaakte veel stress en veel tijdverlies want er moeten ook nog eens allerlei documenten ingevuld worden waarom je geweigerd wordt aan de grens.

Ook vanwege het luchtalarm dat regelmatig afgaat hebben we een paar keer lang staan wachten voor een grens. Tot overmaat van ramp waren de mobiele toiletten bij de grenspost ook nog eens afgesloten...

Ook twee oudere Joodse zusjes (van eind zeventig) uit het oorlogsgebied met een Russisch paspoort werden eerst geweigerd, maar na twee maanden wachten in de opvang mochten ze dan toch eindelijk de grens over. Uit onderzoek bleek dat ze 'geen gevaar' waren om eenmalig de grens over te mogen gaan!

Duizenden voedselpakketten

Het blijft maar doorgaan: het laten leveren van voedingsmiddelen, het inpakken van voedselpakketten en deze uiteindelijk verdelen. Zodra de opslagplaats leeg is komt er alweer een nieuwe levering. Terwijl we inpakken en verdelen rinkelt voortdurend de telefoon voor nieuwe verzoeken.

Alleen al voor Odessa, waar ook tal van Joodse vluchtelingen verblijven, gaat het elke twee maanden om 2.000 voedselpakketten; ruim 20.000 kilo. De grote synagoge doet nu dienst als distributiecentrum om de vele Joden in nood te helpen.

Eind december was onze laatste inpakronde, die regelmatig werd onderbroken door het luchtalarm. Een groot deel van de voedselpakketten werd in vrachtwagens naar de provincies Chernigov en Sumy gebracht, in de buurt van de Wit-Russische en Russische grens. Twee gebieden die ook zwaar te lijden hebben gehad onder het oorlogsgeweld.

Bijzondere momenten

Er waren ook mooie en bijzondere momenten. We werden twee keer uitgenodigd om een chanoekaviering mee te maken in plaatsen waar er voortdurend stroomonderbrekingen waren. Aan het geluid van de draaiende generatoren wen je nooit. Je krijgt gelukkig geen vermaning of bekeuring voor zulke geluidsoverlast...

Ook ontmoetten we in Kiev Abraham, gevlucht uit Marioepol. We kennen Abraham al lang en hij was logistiek verantwoordelijk voor het verdelen van de voedselpakketten. Niet alleen in Marioepol, maar ook in andere steden zoals Kramatorsk, Slavjansk, Konstantinovka en Bachmoet, waar nu zo zwaar wordt gevochten.

Tweemaal werd Abraham in Marioepol met een mes op de keel bedreigd door een Tsjetsjeense soldaat toen de stad al in handen was van de Russen. Op een wonderbaarlijke manier kon hij ontsnappen. Abraham verblijft nu in Kiev, waar hij voor ons voedselpakketten van ons blijft verdelen onder de Joodse vluchtelingen afkomstig uit Marioepol.

Veel vluchtelingen uit Marioepol die nu in Kiev verblijven hebben ondertussen onze hulp gevraagd om hun kinderen en oudere familieleden boven de zestig jaar via Moldavië te evacueren naar Israël.

Het nieuwe jaar

We gaan niet te veel speculeren over wat er dit jaar allemaal zou kunnen gebeuren. Wel snakken de Oekraïners naar vrede. Ze zijn oorlogsmoe.

Wij gaan 'rustig' door met ons werk. Mocht er toch vrede komen en er weer van Oekraïne naar Israël gevlogen kunnen worden, dan zal ons werk een stuk gemakkelijker verlopen omdat we niet elke keer de grens over hoeven.

Op 31 december kregen we als bemoediging Psalm 31!

Voor nu wensen we jullie allen shalom en dat wij ook in dit jaar vele duizenden Joodse families zullen kunnen helpen op weg naar huis, in het jaar dat Israël zijn 75e verjaardag mag vieren.

We blijven met ons team gefocust op onze taken: voedselhulp, evacueren en repatriëren naar Israël. En daar willen we ook de komende tijd mee doorgaan. In deze barre wintermaanden is uw steun hard nodig. Wilt u onze voedselpakkettenactie in Oekraïne (blijven) steunen? Uw donatie is – juist nu – van levensbelang. Eén voedselpakket kost €15,-.