n onze moderne tijd, nu Israël hersteld wordt tot het hun beloofde land, zou men denken dat iets van die verkeerde uitleg verdwenen zou zijn. Helaas houdt dit nog hardnekkig stand in veel te veel kerkelijke kringen vandaag.

Een van de Nieuwtestamentische verzen die stelselmatig misbruikt is om Israël te ontdoen van haar voortdurende roeping voor God, is Galaten 3:16: “Welnu, zo zijn de beloften aan Abraham en zijn nageslacht gedaan. Hij zegt niet: En aan de nageslachten, alsof er sprake zou zijn van velen; maar van één: En aan uw nageslacht; dat is Christus.” (Dit vers haalt Genesis 22:18 aan: “En in uw nageslacht zullen alle volken van de aarde gezegend worden, omdat u Mijn stem bent gehoorzaam geweest.”)

Dit is vaak zo beperkt gelezen als zou het betekenen dat de verbondsbeloften aan Abraham en zijn nageslacht uiteindelijk voor Christus alleen bedoeld waren, waarmee Israël van haar erfenis losgesneden werd. Extreem opgevat zijn er zelfs vandaag mensen die beweren dat het Land van Israël uitsluitend aan Jezus toebehoort en niet aan het Joodse volk.

Het punt dat de apostel Paulus in Galaten 3:16 aansnijdt, is steekhoudend. Geen christen kan dat in twijfel trekken. Maar het vers moet in zijn context verstaan worden: die gaat over de tegenstelling tussen de gerechtigheid door het geloof verkregen in het verbond met Abraham, en tussen de werken van de wet in het verbond met Mozes, dat met een andere bedoeling “erbij gevoegd” was.

Het woord nageslacht is zowel in het Nederlands als het Hebreeuws een onveranderlijk zelfstandig naamwoord. Dat betekent dat het zowel enkelvoudig als meervoudig bedoeld kan zijn. Paulus gebruikt de enkelvoudsvorm van ‘nageslacht’ om op deze manier een rabbijns argument naar voren te brengen voor de messiaanse referenties van Christus. Wij kunnen uit deze manier van zeggen afleiden dat de meer alomvattende meervoudsvorm van ‘nageslacht’ zou verwezen hebben naar de gemeenschappelijke wetbetrachting van het volk van Israël.

Paulus heeft echter door heel zijn brieven heen nooit zijn gebruik van de uitdrukking ‘nageslacht van Abraham’ exclusief beperkt tot de enkelvoudige vorm, en hij wil ook niet dat wij dat doen. In feite zegt hij een paar verzen later in Galaten 3:29: “En als u van Christus bent, dan bent u Abrahams nageslacht en overeenkomstig de belofte erfgenamen.”

Ergens anders gebruikt hij weer de meer uitgebreide betekenis van ‘nageslacht’ – in het meervoud – om alle natuurlijke nakomelingen van Abraham via Isaak en Jakob aan te duiden. We zien dit in 2 Korinthe 11:22 en Hebreeën 2:16.

En in Romeinen 4:16 gebruikt Paulus het woord met de betekenis van zowel het natuurlijke als het geestelijke nageslacht van Abraham: “Daarom is de rechtvaardiging uit het geloof, opdat het zou zijn naar genade, met als doel dat de belofte zeker zou zijn voor het hele nageslacht. Niet voor dat wat uit de wet alleen is, maar ook voor dat wat uit het geloof van Abraham is, die een vader is van ons allen.”

De apostel Petrus spreekt in Handelingen 3:25 ook zijn mede Joden aan als ‘nageslacht’ van Abraham: “U bent kinderen van de profeten en van het verbond dat God met onze vaderen sloot toen Hij tegen Abraham zei: En in uw nageslacht zullen alle geslachten van de aarde gezegend worden.”

Uit het bovenstaande kunnen we verschillende conclusies trekken:

1. We moeten altijd alles wat de Heilige Schrift zegt over een onderwerp, in overweging nemen, en niet dogmatisch onze eigen beperkte uitleggingen van bepaalde verzen handhaven.

2. Degenen die Israël willen beroven van haar erfenis in God door met Schriftwoorden te manipuleren, zullen altijd tot dwaalleer vervallen.

3. Het verbond met Abraham is opmerkelijk inclusief; het bevat beloften voor de natuurlijke nakomelingen van Abraham, Isaak en Jakob; en beloften aan zijn geestelijke zonen en dochters, en inderdaad evenzeer aan Christus. Het is belangrijk diegene te identificeren tot wie welke belofte kwam. En vervolgens ons af te vragen wie ook profijt zullen mogen trekken van deze beloften.

4. Niet het verbond met Mozes, maar het verbond met Abraham is kennelijk de onderliggende fundering voor Israëls roeping door en verhouding tot God. We doen er goed aan het voortdurende karakter ervan te respecteren.

Mogen wij dus allen “samen gezegend worden met de gelovige Abraham.” (Galaten 3:9)

Dit artikel verscheen in het augustusnummer 2013 van The Jerusalem Post Christian Edition. | Vertaling: Evelien van Dis