In Genesis 12 begint de wonderlijke geschiedenis van Abram, de vriend van God. De Heere zoekt hem op en spreekt hem aan als hij met zijn vrouw Saraï woont in Ur, in Mesopotamië in de heidense invloedsfeer van Babel.

Het is nog niet eens zo lang na de zondvloed, waarin God zijn toorn getoond heeft over een wereld die Hem verlaten heeft. Noach sterft als Abram zestig jaar oud is en zijn zoon Sem is nog in leven en heerst in Kanaän (Genesis 9:26). Maar de herinnering aan het oordeel van God is weggestopt en de wereld heeft zich opnieuw van God afgekeerd. Het vreselijke dieptepunt daarvan is de torenbouw van Babel (Genesis 11).

De samenleving is hard en meedogenloos geworden. De Joodse traditie vertelt dat de bouwers aan de toren meer leed droegen over een steen die bij de bouw naar beneden viel dan over een arbeider. Maar de mensen zijn vooral arrogant geworden. Ze denken dat ze zich kunnen meten met de hemel en God niet langer nodig hebben, zo knap en zo eigengereid zijn ze geworden. En als ze nog godsdienstig zijn, dan is het toch vooral voor eigen voordeel.

Ze dienen de zon en de maan, planeten die de wereld in stand lijken te houden en natuurlijk ook de vruchtbaarheidsgoden, machten die zorgen voor welvaart, rijkdom en gezondheid. Ook de familie van Abram is daarin meegegaan. In het boek Jozua lezen we: “Zo zegt de Heere, de God van Israël: Aan de overzijde van de rivier hebben uw vaderen van oude tijden af gewoond, namelijk Terah, de vader van Abraham, en de vader van Nahor; en zij hebben andere goden gediend.” (Jozua 24:2).

Ook de ouders van Abraham hebben blijkbaar aan het getuigenis van Noach geen boodschap meer. Wat je zou verwachten is dat God nu resoluut een definitief einde maakt aan de wereld. Blijkbaar is de schepping op niets uitgelopen. Het project aarde is mislukt. Maar dat is niet wat God doet.

Hij heeft na de zondvloed beloofd dat Hij de aarde nooit meer zo zal verdelgen en aan die belofte blijft Hij trouw. Hij moet zich gekwetst voelen en alleen gelaten, miskend als de schenker van alle leven en dan zoekt Hij Abram en begint de Heere toch ondanks alles aan een nieuw begin, een weg, dwars door de geschiedenis en de goddeloosheid van zijn wereld heen naar een toekomst die anders is.

Paulus zal later met verbazing schrijven: “Wie is Zijn raadsman geweest?” (Romeinen 11: 34) Waarom heeft U in Uw liefde en trouw gedaan wat U gedaan heeft? De apostel geeft geen antwoord. Hij blijft staan in de verwondering en terecht.