Stel dat we op een dag wakker worden met een doffe pijn ergens. Het voelt ongemakkelijk, maar we schudden het van ons af. Het voelt niet zo ernstig en het is te veel moeite om naar de dokter te gaan - want we hebben het druk - dus we doen rustig aan en leren ermee te leven. Naarmate de tijd verstrijkt, passen we ons aan de knagende en groeiende pijn aan. Uiteindelijk, als we er echt niet meer tegen kunnen, gaan we naar de dokter voor onderzoek. Het nieuws is slecht. Die zeurende pijn is door verwaarlozing in een dodelijke tumor veranderd.

Dodelijke tumor

Wat Israël betreft, heeft de wereld zo'n dodelijke tumor. Dat kankergezwel - ook wel antisemitisme genoemd - wordt in het beste geval genegeerd en met onverschilligheid tegemoet getreden, en in het slechtste geval is het niet alleen aanvaardbaar geworden, maar is het zo sterk uitgezwollen dat zelfs de meest onverschilligen niet anders kunnen dan het gezwel opmerken. En waar we nu zijn moeten we ons afvragen of dit ongetemde gezwel een dodelijke klap is voor de beschaving.

Sinds 7 oktober is de jarenlange gewenning aan antisemitisme wereldwijd tot uitbarsting gekomen in heftige opwellingen van wreedheid. Geweldplegers razen door de straten van Parijs, Londen, New York en andere beschaafde steden en vernielen eigendommen, vallen tegenstanders lastig en drijven de spot met de hulpeloze politie - en dat alles in naam van Palestina, hun favoriete fictieve, eeuwige slachtoffer en roepend om de dood van het Joodse volk.

Antisemitisme en Israëlhaat zijn niet begonnen met dit geweld. Net als bij een tumor begon het met het onmerkbare. Dat werd genegeerd, men raakte eraan gewend en tenslotte is het nu uit de hand gelopen.

Hasbara - uitleggen

Tot ons nadeel is Israël ook aan dingen gewend geraakt. Jarenlang hebben we het abnormale geaccepteerd en onszelf wijsgemaakt dat het normaal is. Israël is bijvoorbeeld het enige land ter wereld dat een officieel ministerie heeft dat zich bezighoudt met 'Hasbara'. Dit woord komt van het woord 'uitleggen'. Men vraagt zich misschien onschuldig af wat er dan uitgelegd moet worden. 'Ons recht om onszelf te verdedigen', is het verbijsterende antwoord.

Het is verbijsterend dat slechts zeven decennia na de Holocaust, Joodse mensen zich zowel in een officiële als niet-officiële hoedanigheid moeten bezighouden met 'hasbara'. Twitter, Facebook, TikTok, YouTube, Instagram en LinkedIn, evenals de reguliere media, worden overspoeld met Israëli's die hun best doen om 'uit te leggen' dat net als elke andere etnische minderheid of soevereine staat, ook Israël en de Joden bestaansrecht hebben.

'Hasbara' maakt hier zo'n deel uit van het weefsel, dat niemand het nog in twijfel trekt. Deze behoefte om ons bestaan te rechtvaardigen is zo diep in de Israëlische mentaliteit doorgedrongen dat uitleggen aan de wereld dat ook wij recht op leven hebben, net zo normaal is als wifi hebben.  Hasbara hoort bij het leven. Het hoort bij het Joods zijn, zo maken we onszelf wijs. Net zoals een wereld zonder wifi onvoorstelbaar is, is het idee om in Israël ooit zonder Hasbara te leven dat ook.

Alleen als het om Israël gaat

Toch heeft dit idee van Israël, een soeverein land dat ons het recht op bestaan uitlegt, hypocriet genoeg alleen betrekking op Israël. Toen Rusland brutaal de Oekraïne binnenviel, was het Westen terecht geschokt. Omdat ze niet bij het conflict betrokken wilden raken uit angst dat het tot een nieuwe wereldoorlog zou escaleren, schaarden de westerse landen zich zonder voorbehoud aan de kant van Oekraïne door hen te bewapenen en bepaalde sancties tegen Rusland uit te voeren.

Liefdadigheidsinstellingen in Europa zamelden geld in voor het door oorlog verscheurde Oekraïne en miljoenen mensen stelden liefdevol hun huizen open voor Oekraïense vluchtelingen. De laatste ronde in die oorlog duurt nu al bijna twee jaar en de steun is nooit afgenomen. In al die tijd is Oekraïne niet één keer het gevoel gegeven dat ze maar een beperkte tijd hebben om op de Russische agressie te reageren voordat de publieke opinie zich tegen hen keert. Niet één keer hebben honderdduizenden mensen door de Europese straten gemarcheerd om uitzinnig op te roepen Rusland te bevrijden van de Oekraïense agressie, of op te roepen tot genocide op de binnengevallenen.

Maar met Israël is het anders. In Israël zijn we na elke daad van agressie door de Palestijnen, hoe wreed ook, gewend geraakt aan wat in het Hebreeuws een "window of opportunity" wordt genoemd. Dit venster is een tijdsperiode waarin de wereld zichzelf een beetje sympathie gunt om zich moreel en zuiver te voelen, voordat ze zich tegen Israël keren door de rollen van aanvaller en slachtoffer om te draaien.

Van steun naar haat

Aanvankelijk was de wereld geschokt over de moord op 1200 Israëli's en de meer dan 200 gevangenen. Maar het was een verschrikking die hooguit een paar dagen duurde. Terwijl we nog bezig waren met het verzamelen van lichaamsdelen en menselijke as uit onze maïsvelden, was het veranderen van kant alweer in volle gang.

Verontwaardiging, haat en oproepen om Joden de zee in te duwen werden de norm in de straten van de westerse beschaving. Die oproepen zijn nu omgeslagen in geweld. Joodse mensen in Europa en Noord-Amerika worden verbaal en fysiek aangevallen en posters van mensen die verkracht en meegesleurd zijn naar Gaza worden neergehaald in een vlaag van valse morele verontwaardiging. Het is in het nadeel van Israël dat we door de jaren heen gewend zijn geraakt aan het idee dat, hoe wreed de aanval ook is, we maar een "window of opportunity" hebben om te reageren. Hieraan gewend raken, hielp ons te wennen aan de morele vervorming dat wat we ook doen, we altijd gehaat zullen worden. Nu is het tijd om te bevestigen: "Het kan ons niet meer schelen wat de wereld denkt. We doen wat het beste voor ons is."

Verenigde Naties

Zowel Israël als de naties zijn gewend geraakt aan de slogan "Zionisme is racisme", die in 1975 voor het eerst werd aangenomen in de Verenigde Naties. Het was onvoorstelbaar dat de vrije wereld er zo over zou denken, slechts 25 jaar na de Holocaust. Die resolutie opende de riolen en sindsdien zijn er meer resoluties tegen Israël aangenomen dan tegen welke andere natie ter wereld ook.

De VN wordt verondersteld een bolwerk van "eerlijkheid en gelijkheid" te zijn, maar toch wordt er haat gespuwd tegen het Joodse volk. De ironie is dat op een steenworp afstand van het VN-gebouw in New York het standbeeld van de inauguratie staat, geïnspireerd door een vers van de Joodse profeet Jesaja. Gewenning aan deze haat heeft ervoor gezorgd dat het antisemitisme is doorgedrongen tot andere politieke platformen en tot een eindeloze stroom van "mensenrechtenorganisaties" en universiteiten. Gewenning heeft ervoor gezorgd dat deze organisaties de laatste tijd de verkrachting van Joodse vrouwen in twijfel trekken. Als we hen moeten geloven, dan gaat het alleen maar om de “context".

Israël is gewend geraakt aan terminologie die de denkwijze van de onwetende massa dicteert. In plaats van omarmd te worden als deel van het Bijbelse Israël, zijn "nederzettingen" een negatieve term. Ze zijn opgenomen in het bewustzijn als zijnde vreemd aan Israël. Degenen die er wonen worden niet geprezen voor hun pogingen tot co-existentie, maar eerder gezien als niets anders dan gewelddadig tuig.

Ook de kerk gaat niet vrijuit

De afgelopen 2000 jaar is ook het christendom in het Westen aan dingen gewend geraakt. Altijd al verantwoordelijk voor de dood van Jezus, heeft men honderden jaren lang het Joodse volk de schuld gegeven en hen gemeden en gezuiverd.  Iemand moet de plaats innemen van Gods "vroegere uitverkoren, foute volk" en hoppa! Hier komt de kerk...

De kerk raakte gewend aan deze vervangingstheologie die door de kerkvaders werd voorgestaan. Marcion stelde voor dat Jezus een warme en gezellige God was - in tegenstelling tot de wraakzuchtige nare God van de Joden, en dat Israël, in plaats van gezien te worden als een fysieke entiteit en het thuisland van het Joodse volk, een spirituele staat van zijn was die is voorbehouden aan christenen, een feel-good factor. Maar daar bleef het niet bij. Door culturele identiteitsdiefstal is de Joodse historische Jezus in de loop der jaren veranderd in een blonde man die in een witte jurk door de heuvels van Galilea trekt en er duidelijk Zweeds uitziet.

In een wereld die wemelt van de Jodenhaat kon dat gezellige idee van een fictieve Jezus geen stand houden. Absurd en angstaanjagend genoeg wordt hij nu afgebeeld als een Arabische Palestijnse Jezus, die een Keffiyeh en een Kalasjnikov draagt en vastbesloten is om het Joodse volk en iedereen die zich bij hen aansluit te vernietigen.