Het is op 7 oktober 2023 nog vroeg in de ochtend als het terrein van muziekfestival Nova onder raketvuur vanuit Gaza komt te liggen. Bar Kupershtein werkt op dat moment als beveiliger op het terrein. In eerste instantie denkt hij dat het om een ‘gewone raketaanval’ gaat, zoals Israël al zo vaak heeft meegemaakt. Hij heeft telefonisch contact met zijn moeder en oma en verzekert hen dat alles goed zal komen. Hij zal ervoor zorgen dat alle bezoekers het festivalterrein zullen verlaten, zijn spullen pakken en naar huis komen. Een half uur later, om 07.00 uur, neemt hij zijn telefoon niet meer op.

Verantwoordelijk

Ooggetuigen vertellen later dat Bar achterbleef om de gewonden te verzorgen. Zijn beste vriend, Din, die samen met Bar als beveiliger op Nova werkt, weet op een miraculeuze manier te ontsnappen en is de laatste persoon die Bar ziet. Bar heeft aanvankelijk geprobeerd het verkeer in goede banen te leiden. Als de eerste auto naar het terrein terugkeert met daarin een bloedend meisje dat is neergeschoten, begrijpen ze dat het goed mis is. Hamas blokkeert de wegen en schiet op iedereen die probeert te ontsnappen.

Er komen steeds meer gewonden bij. Bar probeert hen allemaal te helpen en het bloeden te stelpen met T-shirts en alles wat hij maar aan kleding kan vinden. Daarnaast probeert hij gewonden te verbergen voor het oog van Hamas. Als de situatie nog verder escaleert en overal schietpartijen te horen zijn, zegt Bar tegen Din dat hij moet vluchten. Als leider van het veiligheidsteam voelt Bar zich verantwoordelijk om te blijven en anderen te helpen. Hij redt die dag vele levens.

Video

Uiteindelijk wordt het hulp bieden hem fataal. Rond 12.00 uur die dag ontvangt zijn familie een video op Telegram, live vanuit Gaza, waarop Bar te zien is, liggend op de grond naast een paar andere gijzelaars, van top tot teen vastgebonden, en doodsbang. Op 5 april 2025 ontvangt de familie nóg een video van Hamas, waarin Bar, samen met een medegijzelaar, smeekt om naar huis te mogen. Hij spreekt over de honger, en het verlies van hoop in een tunnel 30 meter onder het straatniveau. 

Verjaardag 

Vier dagen eerder, op 1 april 2025, ‘viert’ Bar zijn 23ste verjaardag, zijn tweede verjaardag als gevangene van Hamas. Tal Kupershtein, Bars vader, zegt op televisie: “Bar, we houden van je en zijn trots op je. Hou vol, je bent nooit alleen. We vieren je verjaardag op het Plein van de gijzelaars [in Tel Aviv, red.] en ik nodig iedereen uit om samen met mij je verjaardag te vieren.” Hij voegt eraan toe: “Hij weet niet dat ik kan praten, ik hoop dat hij me kan horen.”

Tal, die als ambulancebroeder werkte, heeft drie jaar eerder een ernstig motorongeluk gehad waardoor hij niet meer kan lopen. En door een latere beroerte kan hij nauwelijks nog spreken. Sinds zijn zoon echter in Gaza gevangenzit, heeft Tal hard gewerkt om zijn spraakstoornis te verbeteren, in de hoop straks weer met zijn (vrijgelaten) zoon te kunnen communiceren. De handicap van Tal maakte Bar (op achttienjarige leeftijd) in één klap tot kostwinner als oudste in een gezin met vijf broers en zussen. De beveiligingsklus bij muziekfestival Nova was om wat extra’s te verdienen voor het gezin.

Brief

Bars tante, die in Oostenrijk woont, schrijft Bar voor zijn 23ste verjaardag een brief. Ze schrijft onder andere: “Ik zou willen dat je je vader kon zien, hoe geweldig hij al praat, hoe hij met veel moeite en motivatie zijn eerste stappen zet om je trots te maken. Hoe hij, je hele familie en vele vrienden onvermoeibaar voor je vechten. Ik beloof je dat we je met Gods hulp hieruit zullen halen. Ik geloof er vast in. We vechten en bidden met al onze kracht.” Ze noemt hem een held die zijn eigen leven riskeerde om anderen te redden.

Dit verhaal verscheen eerder in onze maandkrant Israël Aktueel. Klik hier om gratis abonnee te worden!