In eerste instantie heb ik dan altijd de neiging om te zeggen: ‘Je moet eens aan een Fries in Leeuwarden vragen of hij nog wel een echte Fries is, kijken welk antwoord je dan krijgt’. Maar goed ik kan me de vraag ook wel voorstellen als je kijkt naar het uiterlijk van Joden uit Rusland en Ethiopië en recenter de Joden die terugkeren uit India.

Verbonden aan beloften

Nu zijn er altijd, ook in de tijd van de Bijbel, wel verschillen geweest binnen de Israëlieten: David was rossig om maar wat te noemen. Maar er is meer aan de hand: Israël is niet alleen maar een ras, het is in de eerste plaats een volk dat verbonden wordt door de beloften van God en voortdurend zijn er mensen van buiten geweest die binnen dat verbond getrokken zijn: Tamar, Ruth, Rachab en Bathseba zijn daar voorbeelden van. Zij zijn zelfs opgenomen in het geslachtsregister van de Messias. En in de loop van de eeuwen is dat natuurlijk door huwelijken veel vaker gebeurd.

Sommigen wijzen me op de zegen aan Efraïm, waarin gezegd wordt dat hij tot een volheid van volkeren zal worden (Genesis 48:20). Of dat nu gelijk betekent dat de tien stammen in de diaspora identiek met de volkeren geworden zijn, durf ik niet te zeggen. Het woord ‘goi’ wordt immers ook voor Israël zelf gebruikt en kan ook gewoon ‘mensen’ betekenen (zie ook Deuteronomium 33:3). Aan de andere kant blijft het natuurlijk wel een mooie gedachte, dat in de verstrooiing het volk van Israël iets van de wereld aan zich verbonden heeft, mensen uit volken van allerlei taal, die gezegd hebben: wij willen met u gaan, want wij hebben gehoord dat God met u is (Zacharia 8:23).

Verrijkt

Het past helemaal bij de identiteit en de roeping van Gods volk dat ook anderen welkom zijn en zeggen: Uw God is mijn God. Maar daarmee is Israël zelf natuurlijk geen bastaardvolk geworden, het is alleen maar verrijkt en door de eeuwen heen is de trouw van God aan dit Israël onwankelbaar staande gebleven.