Jaren geleden interviewde ik Ishmael. We hebben altijd contact gehouden. We hadden voor het interview toen afgesproken in een café in de buurt. Ik kan me nog herinneren dat het me verbaasde hoe hij er uitzag: in pak, met stropdas en gladde puntschoenen. Kort haar en glad geschoren.

Geboren en getogen in Khawaled in een arm bedoeïendorp in Israël, als derde zoon van een gezin met elf kinderen, woonde hij, samen met zijn familie, tot zijn achtste in een tent. Overdag was hij schapen- en geitenhoeder en ’s avonds studeerde hij. Hij had herder kunnen worden zoals zijn vader. Maar zoals hij me toen vertelde: ”Heel bewust heb ik een andere weg gekozen en daar ben ik trots op.”

“Het land waar ik ben geboren en getogen, zal ik niet teleurstellen. Ik wil meehelpen om vrede en veiligheid te vinden voor Israël. Ook zal ik mijn uiterste best doen om een jonge generatie van bedoeïenen te helpen opgroeien in een moderne maatschappij, waarbij ze het respect en de eerbied voor hun waarden, afkomst en tradities behouden. Dat is niet eenvoudig, maar zolang je weet wie je bent, is dat mogelijk.”

“Ik ben een moslim, ik ben een bedoeïen en ik ben een Israëliër, in die volgorde. Ik houd van mijn land, ik ben een Israëlisch staatsburger. Israël is voor mij het land waar samenwerking tussen de diverse groeperingen kan leiden tot een voortdurend partnerschap tussen de Joodse Staat en de hele Arabische omgeving.”

“De vruchten van een dergelijke samenwerking zullen oneindig zijn. Israël is een oase geworden van technologische uitvindingen en baanbrekende medische successen. De combinatie van west en oost, traditie en modern kan de regio tot een mooi mozaïek maken”.

Ik nam contact op met Ishmael nadat ik over zijn nieuwe benoeming had gelezen. “Ik heb geen tijd voor een gesprek”, zei hij. “Te veel voorbereidingen.” Ik blijf hem volgen, mijn aardige vriend.