Het leven in Israël is vrijwel stilgelegd. Sinds 25 maart jl. mogen we ons niet verder dan honderd meter van ons huis begeven. Behalve om boodschappen te doen of medicijnen te halen. Een aantal mensen met essentiële beroepen heeft een vergunning, zoals soldaten en politieagenten.

Vanmiddag mag ik na veertien dagen mijn kamer uit, frisse lucht, de vrije wereld weer ruiken. Maar alles is anders. Toen ik begon aan mijn gedwongen zelfquarantaine was het leven nog niet zo in de war. Toen liep nog niet iedereen met maskers op, plastic handschoenen aan en op ruime afstand van elkaar. Het is zo snel gegaan.

Het land is stilgelegd, is even lam. De stad van goud is uitgestorven. Verstild, devoot. Maar de stad is niet leeg. De straten en pleinen zijn gevuld met verhalen, tranen en een lach. Met eeuwenoude voetstappen en gebeden. Met religies en tradities, met de geuren uit de keukens van generaties moeders en grootmoeders. De stad van goud is even stil. Heel stil. Maar als je goed luistert