Sluiten

Zoeken.

Zoiets beleef je alleen maar in Israël

Door Joanne Nihom - 

22 juni 2020

michael-browning-D0ov97Td-xM-unsplash

Een beet in een overheerlijke Medjoul dadel uit de Arava pakte verkeerd uit. Ik dacht dat ik de pit eruit had gehaald … helaas … in de late avonduren nog naar de tandarts. Die kon mijn kies nog maar net redden. Hij gaf me een urgente eerste wortelkanaalbehandeling en het advies om de rest te laten doen door een gespecialiseerde ‘’wortelkanaalbehandelingstandarts”, een mooi scrabblewoord.

Aldus geschiedde. Voor mijn eerste afspraak zat ik geduldig in de wachtkamer, terwijl ik hoorde hoe de voor mij nog onbekende tandarts druk bezig was. Ik hoorde haar een paar keer Ima zeggen, wat moeder betekent in het Ivriet. Ima zorgde in ieder geval voor een uitloop, geen goed begin van een eerste kennismaking. Nadat ik een half uur geduldig had gewacht, ging de deur van de behandelkamer open en strompelde Ima naar buiten. Ze keek me aan en zei: ‘Sorry dat het uitliep, maar ik had een spoedje. En ik ben de moeder van de tandarts.’Vul hier uw eigen inhoud in.

Mijn tandarts bleek een nieuwe assistente te hebben: Ima.

Inmiddels ben ik drie keer teruggeweest. Mijn kies is gered en er komt een kroon op. Gisteren was ik er voor de vierde keer. Omdat je in Israël nooit weet hoe een afspraak precies loopt en tijd gewoon nooit de tijd is waarop je hebt afgesproken, bevestig ik vrijwel altijd mijn afspraken een dag van te voren. Per WhatsApp. Ook dit keer. “Het is toch 13.45 morgen?” “Ja”, liet de wortelkanaalbehandelingstandarts gelijk weten, “ik zie je morgen”.Vul hier uw eigen inhoud in.

13.45 uur. Geen tandarts, geen assistente. Een gesloten deur.

14.00 uur. Geen tandarts, geen assistente. Een gesloten deur.

Ik besloot haar te bellen. Ze bleek mijn afspraak vergeten te zijn. “Een paar minuten” , zei ze, “ik kom er nu aan”. 14.20 uur. Ik hoorde een auto stoppen en plots stond Ima voor me. Ja, Ima uit het begin van dit verhaal. “Mijn dochter komt er aan, nog even geduld.” Die informatie klopte. Dochterlief verontschuldigde zich vele malen en verdween toen met Ima in de behandelingskamer.

Tien minuten later werd ik ook binnengelaten. Het was inmiddels tegen drie uur. Mijn tandarts bleek een nieuwe assistente te hebben: Ima. Beiden, gehuld in plastic gewaden (vanwege de corona), stonden klaar om me onder handen te nemen. Maar er was toch nog een klein oponthoud. Ima bleek nog niet zo ingewerkt en kon de mondkapjes niet vinden, en dat is toch echt verplicht in deze tijden.

Het was tegen half vier toen we aan mijn behandeling begonnen. Gelukkig was het deze keer alleen happen en had Ima verder weinig te doen. Volgende week mag ik weer, ik verheug me er nu al op.

joannenihom-cirkel

De auteur

Joanne Nihom

Onze journaliste Joanne Nihom woont al enige jaren in Israël. “Israël is voor mij thuiskomen, onderdeel zijn van een ongelofelijke uitdaging. Israël is voor mij het land, de zee, de...

Doneren
Abonneren
Agenda