De regering in Jeruzalem besefte echter dat men de poot stijf moest houden en de originele route die jaarlijks wordt gevolgd moest handhaven. Deze beslissing had vooral te maken met het toenemende gevoel dat de Palestijnse, maar ook de Israëlische Arabieren, de Joodse staat, als het ware in gijzeling houden.

Een vrij volk in eigen land?

De zin “Lehiot Am Chofsie B’Artzeinoe” in het nationale Israëlische volkslied ‘HaTikva” betekent “een vrij volk zijn in ons eigen land”. Deze zin geeft tegenwoordig een wrang en onwerkelijk gevoel. Dit omdat de Joden in Israël zich in toenemende mate onveilig voelen in hun historische vaderland. Men was altijd al gewend aan de terreur van de Palestijnse Arabieren en leerde daar ondanks alles mee te leven.

Echter, wat er in het afgelopen jaar gebeurde met de Arabieren in Israël heeft velen het gevoel gegeven dat aanzienlijke delen van Israël een zogenaamde ‘no-go’ zone zijn geworden. Dit betekent dat Joden uit veiligheidsoverwegingen niet naar deze, door Arabieren bewoonde, gebieden gaan.

Dit was al lang het geval met de door de Palestijnse Autoriteit (PA) bestuurde steden en dorpen in het zogenaamde A-gebied in Judea en Samaria. Bij de ingang van deze dorpen en steden staan grote rode borden waarop Israëlische burgers wordt verboden om een voet te zetten in deze PA gebieden.

Ophitsing

Tijdens en na de laatste Gaza-oorlog eind mei vorig jaar slaagde Hamas en Palestijnse Islamitische Jihad erin om de Israëlische Arabieren op te hitsen via de sociale media. Het gevolg was dat er vooral in gemixt Joodse-Arabische steden ernstige rellen uitbraken. Die rellen werden door commentatoren soms aangeduid als ‘pogroms’. Dit is een verwijzing naar wat er met de Joden in Europa gebeurde voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. De spanningen in steden zoals Lod en Akko, waar een gemixte bevolking leeft, laaiden weer op tijdens de ramadan, de islamitische vastenmaand in april.

Opnieuw gebruikten Arabieren in dit soort steden geweld tegen de Israëlische politie en tegen hun Joodse buren. Het doel van dit aanhoudende geweld wordt steeds duidelijker. Het idee dat het mogelijk zou zijn om de Joden de zee in te drijven en zo een eind te maken aan de staat Israël werd in toenemende mate als onhaalbaar beschouwd. Waarom? Omdat Israël het sterkste leger van het Midden-Oosten heeft en één van de modernste ter wereld.

Veel Arabieren in Israël, maar ook de Bedoeïenen in de Negev woestijn, voelen echter dat de tijd is gekomen om hun claim op tenminste delen van de Joodse staat kracht bij te zetten. Het mag wellicht op dit moment onmogelijk zijn om een einde te maken aan de staat Israël, maar wel aan de Joodse aanwezigheid in bepaalde delen van Israël. Dit is de gedachte die het voortdurende Arabische geweld voedt. Deze situatie trekt weinig aandacht buiten Israël, waar de focus van de media blijft gericht op de Palestijnse kwestie. Echter, in Israël zelf groeit het gevoel dat er snel iets moet gebeuren.

Intimidatie op universiteiten

Dat gevoel werd vorige week urgent, nadat er een onderzoek onder Joodse studenten op de campussen van universiteiten in Israël werd gepubliceerd. Uit dat onderzoek kwam naar voren dat een toenemend aantal Joodse studenten zich niet meer veilig voelt op de campussen van universiteiten. De aanwezigheid van grote aantallen Arabische studenten op vele universiteiten in Israël is de belangrijkste factor bij dit onveilige gevoel. De Arabieren provoceren de Joodse studenten op een agressieve manier en soms wordt er zelfs fysiek geweld gebruikt.

Ook het tonen van de Palestijnse nationale vlag op Israëlische campussen is nu een normaal verschijnsel geworden. Op de Universiteit van Ben Goerion in de Negev woestijn werd zelfs de afgelopen week een pro-Palestijnse demonstratie gehouden. Joodse studenten van de Universiteit van Tel Aviv meldden verder dat de minuut stilte op Jom HaZikaron, de herdenkingsdag voor de gevallenen in het conflict met de Arabieren, werd verstoord. Arabische studenten openden de ramen van hun onderkomen en verbraken met handgeklap en fluiten de minuut stilte.

Arabische politieke chantage

In de Knesset, het Israëlische parlement, ziet men een soortgelijk fenomeen. De Arabische parlementsleden zorgden altijd al voor problemen in de ordesfeer door hun openlijke steun voor de Palestijnse nationale zaak. Nu echter voelen zij zich sterker dan ooit te voren. Dit gevoel werd versterkt doordat de huidige regering van Bennett en Yes Atid-leider Yair Lapid afhankelijk is geworden van de steun van het Arabische blok voor zijn overleving.

Ra’am, een Arabische partij die brak met de gezamenlijke Arabische Lijst, is nu de pilaar waarop de regering van Bennett en Lapid leunt. Het is daarom niet verwonderlijk dat Ra’am Bennett en Lapid herhaaldelijk dwongen om tegemoetkoming aan de eisen van de partij. Deze houding kan gerust worden aangeduid als ‘politieke chantage’ en het verontrust vele Israëli’s dat de huidige regering in veel gevallen zwichtte voor deze chantage.

Het gevolg is dat nu bijna alle Israëli’s niet meer willen dat in de volgende regering een Arabische partij zal zitten. Uit opinieonderzoeken die deze week werden gepubliceerd, blijkt dat zeventig procent van de Israëli’s tegen Arabische deelname in een regering van Israël zijn. Joden maken ongeveer 76 procent uit van de Israëlische bevolking.

Nieuwe oorlogsdreiging

Jeruzalemdag heeft nieuwe spanningen in Israël veroorzaakt en dreigden zelfs een nieuwe oorlog te veroorzaken. Hamas en Palestijnse Islamitische Jihad dreigden dat zij de raketbeschietingen op Israël zouden hervatten wanneer de mars in en rond de Oude Stad door zou gaan.

Ook Hezbollah in Libanon voegde zich afgelopen week in het koor van bedreigers en waarschuwde dat er een grote confrontatie op meerdere fronten zou kunnen uitbreken wanneer de mars op Jeruzalemdag door zou gaan. De Libanese terreurorganisatie organiseerde een demonstratie nabij de Dimona, de meest noordelijke stad in Israël.

Uiteindelijk voerden de terreurorganisaties hun dreigementen niet uit. Ongeveer 70,000 Joodse Israëli’s namen deel aan de mars in en rond de Oude Stand. Palestijnse Arabieren probeerden weliswaar met geweld de festiviteiten te ontregelen, maar de aanwezigheid van duizenden agenten voorkwam erger. Het bleef bij de gebruikelijke schermutselingen op het Tempelplein, waar honderden moslims zich weer hadden gebarricadeerd in de al-Aqsa moskee.

Beneden bij de Kotel, de Klaagmuur, verzamelden ondertussen meer dan 20.000 religieuze Israëli’s die gebeden reciteerden over G'ds band met het Joodse volk en de betekenis van Jeruzalem in het Jodendom.