Het verkrijgen van grondbezit: dunam voor dunam, boerderij voor boerderij, huis voor huis! Dat ligt ten grondslag aan de Zionistische onderneming.
‘De Zionisten stalen Palestijns land’. Dit is de gewijde formule die zowel de Palestijnse Autoriteit als de Hamas hun kinderen onderwijzen en in hun media propageren. Deze claim is van enorm groot belang, zoals Palestinian Media Watch verklaart: “De schepping van de staat Israël voorstellen als een daad van diefstal, en het voortbestaan van die staat als een historisch onrecht, dient als basis voor het niet erkennen van het bestaansrecht van Israël.”
De beschuldiging van diefstal ondermijnt ook de internationale positie van Israël.
Maar is de beschuldiging terecht? Nee. Ironisch genoeg vertegenwoordigt het tot stand komen van Israël de meest vreedzame manier van ‘zich vestigen in’ en ‘creëren van een staat’ in de geschiedenis. Om dit te begrijpen moeten we het Zionisme in zijn eigen verband zien.
‘Verovering’ is, eenvoudig gezegd, de historische gehandhaafde norm. Regeringen waren overal geïnstalleerd na het binnenvallen. Bijna alle staten zijn tot stand gekomen ten nadele van iemand anders. Niemand is permanent verantwoordelijk, de wortels van iedereen liggen elders.
Het is toe te schrijven aan de centrale en aardrijkskundige ligging van het Midden-Oosten dat daar meer dan genoeg ‘binnenvallende machthebbers’ hun gang gingen: Griekse, Romeinse, Arabische, de Kruisvaarders, Seljuken, Timuriden, Mongoolse en modern Europese.
Dynastieke grootdoenerij in het Midden-Oosten heeft veroorzaakt dat hetzelfde gebied – Egypte bijvoorbeeld – veroverd en weer terugveroverd werd. Het land dat nu Israël beslaat, was geen uitzondering.
De Palestijnse Autoriteit fantaseert dat de Palestijnen van vandaag afstammelingen zijn van een oude Kanaänitische stam, de Jebusieten. In feite echter zijn de Palestijnen voor het merendeel nazaten van ‘binnendringers’ en immigranten die op economisch gewin uit waren.
Tegen deze achtergrond van onophoudelijke verovering, geweldpleging en omverwerping, onderscheiden zich de pogingen van Zionisten een aanwezigheid op te bouwen in het Heilige Land als verbazingwekkend goedaardig. Eerder als pogingen tot handeldrijven dan tot militair optreden.
Twee grote rijken, dat van de Ottomanen en de Britten, hadden zeggenschap over het gebied. Tegenover deze machten hadden de Zionisten geen militaire kracht. Zij konden geen onafhankelijkheid bereiken via militaire middelen. In plaats daarvan kochten zij land.
Tot 1948 ligt het verkrijgen van grondbezit: dunam voor dunam, boerderij voor boerderij, huis voor huis, ten grondslag aan de Zionistische onderneming. Het belangrijkste sleutelinstituut was het Joods Nationaal Fonds (JNF), dat in 1901 opgericht was om land in Palestina aan te kopen met het doel ‘de vestiging van een nieuwe gemeenschap van vrije Joden te stichten die betrokken waren in actieve en vreedzame industrie’.
Zionisten waren ook speciaal gericht op het weer bewoonbaar maken van grond die als onvruchtbaar en onbruikbaar beschouwd werd. Zij brachten niet alleen de woestijn tot bloei, maar legden moerassen droog, herstelden waterkanalen, wonnen onbewoonbaar gebied terug, beplantten kale heuvels, ruimden stenen weg en haalden zout uit de grond om die voor landbouw geschikt te maken.
Pas toen het Britse Mandaat in 1948 ten einde liep en onmiddellijk een grootscheepse poging door Arabische staten ondernomen werd de Zionisten in de pan te hakken en te verjagen, namen de Zionisten de wapens op ter zelfverdediging en zetten zij het terugwinnen van land voort met militaire middelen.
Zelfs toen vluchtten de meeste Arabieren weg van hun land en werden niet hele grote massa’s gedwongen hun land op te geven, zoals de historicus Efraim Karsh aantoont in zijn boek Palestine Betrayed.
Deze geschiedkundige feiten met betrekking tot de Zionisten staat in contrast met het Palestijnse verslag dat “Zionistische gewapende bendes Palestina gestolen hebben en de bewoners verdreven” (volgens een PA-lesboek voor middelbare scholieren).
Internationale organisaties, hoofdartikelen in kranten en (boycot)petities door wetenschappelijk personeel van universiteiten herhalen deze onwaarheid wereldwijd.
Israëli’s zouden hun hoofd rechtop moeten houden, en er op wijzen dat het opbouwen van hun staat gebaseerd was op de minst gewelddadige en meest beschaafde beweging van welk volk ter wereld ook in de geschiedenis:
gewapende bendes stalen Palestina niet; kooplieden kochten Israël.
Dit artikel verscheen in de Jerusalem Post Christian Edition van augustus 2011. De auteur, Daniël Pipes, is voorzitter van het Middle East Forum en onderscheiden Taube staflid aan het Hoover Institution van Stanford University (USA). www.DanielPipes.org