Ik bezoek een bejaardentehuis in een streng religieuze buurt. In dit bejaardentehuis heb ik een paar jaar geleden vrijwilligerswerk gedaan en mijn gedachten gaan terug naar deze bijzondere maar intense tijd. Het is de zomer van 2014 en samen met een vriendin reis ik naar Israël om een paar weken te werken in een bejaardentehuis. Ik word geplaatst op de gesloten afdeling voor mensen met Alzheimer.

Iedere dag dek ik de tafels, serveer ik het ontbijt en ontvang ik de bezoekers van de dagbesteding. Als jonge enthousiaste meiden uit Nederland hebben we over belangstelling niet te klagen en het lijkt erop dat de oudjes het best gezellig vinden dat we er zijn. We slapen er ook, samen in een klein kamertje in de kelder. In deze periode leerde ik al snel mijn eerste Hebreeuwse woordjes.

De bewoners van het bejaardentehuis zijn afkomstig uit diverse landen, o.a. Rusland, Oekraïne en Duitsland. De diverse talen worden door elkaar heen gesproken en ik realiseer mij dat deze mensen een heel leven achter de rug hebben met ieder een eigen verhaal. Je kunt aan de ogen van sommige mensen aflezen dat ze veel hebben meegemaakt. Veel ouderen die hier wonen hebben de Tweede Wereldoorlog meegemaakt en de Sjoa overleefd. De sfeer tijdens de zomer van 2014 is gespannen vanwege het conflict in de Gazastrook (laatste Gaza-oorlog). De spanning onder de mensen is voelbaar en je ziet de angst voor nieuwe dreigingen.

Nu ik hier weer even terug ben, herinner ik mij het verhaal van een oude vrouw uit Nederland die de Sjoa had overleefd. Het was een erg warme middag en de televisie stond aan omdat iedereen op de hoogte moest blijven van de ontwikkelingen rondom Gaza. De dagen ervoor was het luchtalarm een paar keer afgegaan maar deze middag bleef het stil. Ik raakte met de vrouw in gesprek.

Als klein meisje had zij ondergedoken gezeten bij een gezin in Nederland. Ze herinnerde zich nog veel details en ze vertelde hoe zij zich voelde in deze periode op het onderduikadres. Ze vertelde hierover maar legde vooral de nadruk op de periode na de oorlog, haar terugkeer naar Israël en haar levensmotto: het behouden van haar identiteit, haar hoop en vertrouwen op God en dienstbaar zijn aan anderen. Zo lukte het haar om sterk en moedig staande te blijven in het leven.

De punten die deze vrouw benoemde hebben een diepe indruk op mij gemaakt en vormen een levensles voor mij. Zoals deze vrouw zijn er velen in de Israëlische samenleving. Zij vertellen verhalen die gehoord moeten worden om te beseffen wat er in het verleden is gebeurd. Zodat we het niet zullen vergeten.

Psalm 145:18: De Heere is allen nabij die Hem aanroepen, allen die Hem in waarheid aanroepen.