‘Voor het eerst was het me gelukt een ticket te verkrijgen. De Koolulam-avonden zijn razend populair. We hadden van tevoren het lied van de avond ontvangen. In de auto onderweg oefenden Esther, mijn vriendin, en ik de hele weg. De avond vond plaats in het Latrun park, net even buiten Jeruzalem, in het openluchtmuseum van het Israëlische leger. Daar was het behalve heel warm (meer dan dertig graden), ook heel druk. Meer dan achtduizend mensen kwamen er voor het feestje van hun leven. Jong, oud, mannen, vrouwen, religieus, niet-religieus. Ik keek mijn ogen uit. Zo veel verschillende mensen, het voelde als één grote familie.

We werden opgewarmd met opnames van vorige optredens en met zijn allen zongen en dansten we vrolijk mee. Na een hartelijk welkom werd ons gevraagd onze hand op ons hart te leggen, als verbinding tussen ons allen, en vervolgens een paar keer diep adem te halen. Het zorgde ervoor dat het even heel stil was, heel even maar. Toen sprongen de twee dirigenten van Koolulam het podium op en het feest begon. Wow, wat een energie, wat een vrolijkheid, wat een sfeer. Vijf keer zongen we met zijn allen het lied. Eén groot koor. Een paar uur vergat ik de ingewikkeldheid van het land waarin ik woon. Even was er helemaal niets, behalve een fantastisch samenzijn. Koolulam, het recept voor een betere wereld.’