In 1986 verscheen zijn eerste bericht in onze krant Israël Aktueel. Hij schreef over Jeremia, en de tekst die hem daarin opviel: ‘Niemand is er die het voor u opneemt’. Hij schrijft dat hij hoopt dat er niet alleen christenen zijn die bidden voor het Joodse volk, maar hele kerken. Hij sluit af met woorden van hoop en verwachting: ‘Mogen wij spoedig in onze dagen het verlossende antwoord zien’.

Die boodschap klonk in al zijn artikelen en columns door de jaren heen. Altijd met de typmachine, ook toen computer en e-mail al lang ingeburgerd waren. Met eenvoudige voorbeelden en met geheel eigen stijl – kort en bondig – wist hij de lezer steeds te wijzen op Gods beloften en trouw aan Zijn volk Israël. Vooral in de terugkeer van het Joodse volk naar Israël zag hij de betrouwbaarheid van de profeten. Hij spoorde de mensen aan: ga op onderzoek, leer over de geschiedenis en verdiep je in wat de Bijbel over Israël te zeggen heeft.

Bert Koning kwam ook met een oplossing voor een probleem waar we als stichting tegenaan liepen: vind maar eens een uitgever die over zo’n ‘lastig’ onderwerp als Israël wil publiceren. En zo zag onze eigen uitgeverij Chai Pers het licht. Bert tekende schitterende ansichtkaarten en een aantal jaar geleden vroegen we hem alle Hebreeuwse letters te tekenen als illustraties voor het boekje Het Alefbeet van Kees de Vreugd. We kregen het bijna per ommegaande. We zijn dankbaar dat Bert Koning zijn vele talenten zo royaal inzette om te getuigen van de hoop die de God van Israël biedt.

In 2018, bij zijn afscheid als schrijver voor Israël Aktueel, verscheen een afscheidsinterview met Bert Koning. U kunt het hieronder terug lezen.

We hebben het niet letterlijk nagezocht, maar het kan bijna niet anders: er is geen krant Israël Aktueel waarin de naam, of beter de bijdragen van Bert Koning niet staan. Dat is bijzonder. Vanaf de allereerste krant was Bert Koning betrokken. Met een geheel eigen stijl – kort en bondig – en een focus op de actualiteit en de Bijbel waren zijn bijdragen in deze krant niet alleen lezenswaardig, ze waren leerwaardig. Maar inmiddels is Bert Koning al geruime tijd de pensioenleeftijd gepasseerd en neemt hij daarom afscheid als schrijver.

Hoe bent u bij Israël Aktueel terecht gekomen?
“Ik werkte bij de EO en er was sprake van dat er ruimte kwam voor een tv-programma over Israël. Toen kwam Pee Koelewijn, ook werkzaam bij de EO, bij mij langs: kun je mij helpen, want er gaat een programma Zicht op Israël komen en jij schrijft goed. We kenden elkaar al een beetje, we kwamen uit hetzelfde kerkelijke nest. Later kwam Pee opnieuw met een vraag. Of ik een keer op bezoek wilde komen bij Karel van Oordt [oprichter van Christenen voor Israël, red.]. Pee was er ook bij. En nog een paar mensen. Er was een schriftlezing en gebed, Karel van Oordt ging er bij staan, heel statig. Of het iets voor mij was, was zijn vraag. Ik antwoordde: ik ben niet goed in het verkopen van stropdassen, maar schrijven kan ik wel. Ik werd al snel mederedacteur van Israël Aktueel.”

Waar komt uw band met Israël vandaan?
“In zekere zin wel van huis uit. Mijn ouders waren beide onderwijzer. Maar de Zesdaagse Oorlog [van 1967] dat was echt het moment waarop ik dacht: ik ga er me meer in verdiepen, meer over lezen, Leon Uris bijvoorbeeld. Hoe is het mogelijk? Dit is zo groot, met zoveel vijanden rondom, en toch krijgt Israël het voor elkaar om stand te houden.”

Waarom wilde u er meer van weten?
“De eerste plaats: ze zijn er weer, op het toneel, als volk met eigen land. Ik had veel over Israël gehoord en geleerd. Ik had er boeken over gelezen. Omdat je toch wel de Bijbel kent, vooral de profetieën, wist ik dat de Joden terug moeten komen naar hun land. Het mooiste project van Christenen voor Israël is daarom wat mij betreft Breng de Joden thuis. De stam van Manasse komt terug, de Ethiopische Joden. Dat zijn de profetieën. Het kan ook niet anders! Ik heb nooit getwijfeld, het moet gebeuren. Ik snap alleen niet dat de dominees daar zo’n moeite mee hebben. Er is een soort angst. Zoiets ook van ‘dat hebben we niet geleerd op de opleiding’. Ik heb een nieuwe, jonge predikant wat bladen en folders meegegeven over de terugkeer van het Joodse volk naar Israël. Maar voor de meeste christenen is het onderwerp ver van hun bed, ze willen zich er niet in verdiepen, meestal omdat ze zo zijn opgevoed. Daar komt nog wat bij, de BDS en de mensen die maar roepen ‘ach, die arme Palestijnen’. De mensen kennen de geschiedenis niet! Ja, dat is echt een punt.”

Wat is dan uw boodschap?
“De boodschap is in ieder geval: ga op onderzoek! Lees boeken. En zeker wat betreft de geschiedenis. Neem nou 1948. Hoe komt het nu dat wij gelovigen in 1948 niet bezig waren met Israël? Nou, we waren bezig met politionele acties – Nederlandsch met s-c-h Indië werd Indonesië – en we hadden verloren. Of onze aandacht lag bij emigreren: weg uit Nederland, weg uit de vooroorlogse gebieden. Onze belangstelling ging helemaal niet uit naar die nieuwe staat in het Midden-Oosten, dat interesseerde ons echt niets. En we dachten ook ‘wij zijn Israël’, dus nadenken over dat nieuwe land in het Midden-Oosten was niet relevant.”

“De kerk is Israël, dat is nog steeds het probleem. En dan maakt het niet veel uit of het gaat over reformatorische kerken of vrije groepen – nee, over Israël wordt nooit gesproken. Dat merkten we ook als we bij Christenen voor Israël iets wilde uitgeven: Israël is een moeilijk onderwerp. De brochures van Rebecca de Graaf bijvoorbeeld, we vonden dat die en andere brochures uitgegeven moesten worden. Maar vind maar eens een uitgever. Weet je wie er mee kwam om Chai Pers [de uitgeverij van Christenen voor Israël, red.] daarom op te richten? Die persoon zit hier op de bank! En niet lang daarna volgde misschien het grootste succes van de uitgeverij: we brachten het boek Israël is uniek van Lance Lambert uit.”