Nog eventjes is de zon in deze woestijn je vriend. Over niet meer dan een maand vermijd je deze zoveel mogelijk en probeer je ingespannen klussen buiten de zonuren te doen. Iemand drentelt wat door zijn bloementuin en ik zie hem genieten. Het zoontje van de achterburen krijgt fietslessen van zijn vader op het kleine fietsje. Heel veel Israëli’s hebben van hun leven niet op een fiets gezeten wat onbegrijpelijk is voor een Hollandse woestijnbewoonster, dus dit vind ik een prachtig initiatief.

Het is al schemerig aan het worden en bijna zullen de eerste drie sterren te zien zijn. Zodra je drie sterren kunt tellen zeg je “Shavoea tov!” “Een goede week!” en is de Sjabbat definitief afgelopen. Dan komt een zoon van onze overbuurman van achter hun schutting vandaan. Wanneer hij het paadje afloopt hoor ik dat iemand hem begroet en met deze woorden begint er een scène die ik met heel veel plezier volg. Ik geef het u letterlijk weer, er is geen woord van verzonnen, geloof me!

Het hoofd van de vader verschijnt met een ruk van achter de schutting om te kijken wie zijn zoon begroet. Het blijkt een goede vriend te zijn. “Waaat! Jij hier?!! Ben jij helemaal wijs? Je wilt zeggen dat je hier de HELE shabat bent geweest en dat jij niet eens gedag bent komen zeggen? En je hebt geen maaltijd met ons gegeten??”

Het hoofd verdwijnt weer achter de schutting, maar aan het luide en duidelijke vervolg van zijn tirade is te horen dat hij via het paadje zijn vriend tegemoet komt: “Dit is toch echt niet te volgen he, jij biefstuk. Ik wist niet dat ze in Argentinie zulke domme koeienkoppen hebben!” (blijkbaar is de vriend uit Argentinië afkomstig).

De vriend blijkt niet in het minst beledigd te zijn, want hoewel ik zijn luidruchtige verontschuldigingen niet woordelijk kan verstaan, stelt het kletsen van de handen op elkaars rug bij hun stevige omhelzing me gerust. Warm, ècht Israël, alles recht toe, recht aan. Wat hou ik van je!