Ik werk als vrijwilliger voor de Jeruzalemse branche. Door mijn werk als gids die het land kent en een grote auto heeft, word ik ongeveer 3 keer per week gevraag om te helpen. Dit houdt in dat ik soldaten en ook soms burgers, naar hun legerbasissen of dorpen breng, doordat er naar die plaatsen, speciaal in het gebied rondom de Gazastrook en het Hoge Galilea, geen openbaar verkeer is.

Maar ook breng ik verschillende spullen die soldaten nodig hebben, zoals fleecevesten, thermische sokken of speciale schoenen die geschonken zijn door donateurs in de wereld te brengen naar de plaatsen aan de Libanese grens of basissen rond de Gazastrook. Of voedsel die vrijwilligers speciaal voor soldaten gereed gemaakt hebben.

Een 'ritje' van 520 kilometer

Zo werd ik een paar weken geleden gevraagd om heel vroeg “even” een pak met dringend medische apparatuur naar Tel Aviv kon brengen en vandaar naar een basis niet ver aan de Libanese grens om thermische kleding te brengen. De blijdschap en dankbaarheid van de soldaten was niet te beschrijven.

Vandaar gingen we naar kibboets Sasa, drie kilometer van dezelfde grens om twee soldaten weg te brengen. De kibboets is verlaten van zijn inwoners, omdat de Hezbollah terroristen alles wat bewoog in die buurt beschoot. Er waren alleen maar militaire voertuigen in de kibboets te zien.

Toen moest ik in de stad Tsfat, (Safed) spul af leveren voor soldaten die daar gestationeerd waren. En daarna heb ik eten afgeleverd worden voor een eenheid die op een dorp op de Golan hoogvlakte paste en toen nog “even” naar een kibboets ten zuiden van het meer van Galilea. Na 520 kilometer was ik terug in Jeruzalem.

tekst gaat verder onder de foto's, klik op een foto voor een vergroting

Rit naar Zuid-Israël

Sergeant Major Shachar Fridman’s motto in het leven was: 'De grootste gave die een persoon kan hebben. is zijn mogelijkheid een ander persoon gelukkig te maken.'

Hij sneuvelde in het begin van deze oorlog in Gaza. Stickers met deze woorden worden gegeven aan de vrijwilligers die voor de civiele oorlog kamer in Jeruzalem werken. En deze woorden zijn ook wat ons motiveert als vrijwilligers in deze oorlog.

Nadat ik vroeg in de ochtend drie soldaten uit Jeruzalem naar hun basis in Urim, tegenover de grens met Gaza, gebracht had, werd ik gevraagd om landbouwproducten uit de dorpen rond de Gazastrook naar Jeruzalem te brengen.

De landbouwer in het dorp Pri-Gan was blij mij te zien en nadat hij de poort van het dorp openmaakte, gingen we naar de kassen. Na 7 oktober zijn alle dorpen rond de Gazastrook gesloten voor bezoekers en kan men er niet meer zo maar in. In de kassen werkte vrijwilligers uit het hele land om de oogst binnen te brengen. Want de arbeiders uit Thailand, die voor een groot gedeelte werkten bij de Israëlische landbouwers, waren al in het begin van de oorlog vertrokken.

Het gebied rond de Gazastrook is het “Westland” van Israël, waar 60% van de landbouwproducten groeien. Rijdend op de “beruchte” weg #232, die de Hamas terroristen gebruikten en waar honderden op 7 oktober vermoord werden, kon men nog steeds de brandvlekken van de uitgebrande auto’s zien.

Door de radio klonk de waarschuwing dat er weer rakketen waren afgevuurd op de stad Sderot. Gelukkig was ik er nog zeven kilometer zuidelijk van. Aangekomen in het dorp Tlamim, ten noorden van de Gazastrook, ontmoette ik een groep van meisjes uit een Joodse orthodoxe school uit Dimona die het vrijwilligerswerk van de oogstpluk en het sorteren voor de landbouwer deden. Met de oogst van de dag mocht ik teruggaan naar Jeruzalem, waar alles op een speciale markt voor deze landbouwers verkocht werd.

tekst gaat verder onder de foto's, klik op een foto voor een vergroting

Het gebied rond de Gazastrook

Ik werd gebeld door het vrijwilligerscentrum in Jeruzalem en gevraagd om kartonnen dozen met spullen voor een bepaalde eenheid naar de Tse’elim basis bij de Gazastrook te brengen. In de avond werden de dozen met inhoud in mijn auto geladen. Omdat ik toch die richting opging, werd mij gevraagd om in de ochtend ook nog een paar soldaten mee te nemen.

De basis ligt in de Negev woestijn, op afstand van 12 kilometer van de Gazastrook. Aangekomen bij deze grote basis, werd ik opgewacht door officieren die heel blij waren met de langverwachte goederen en werd ik uitgenodigd om een kop koffie te drinken.

Een van de soldaten stapte niet uit en vertelde mij dat hij ergens heel anders moest zijn. Hij was pas een paar jaar geleden uit Oekraïne gekomen als nieuwe immigrant, was het leger ingegaan en kende het land nog niet zo goed. Ik vroeg waar hij heen moest en na een kort telefoontje met zijn officier, bleek dit nog 75 kilometer verder te zijn ergens naast de Egypte grens bij Nitsana in de woestijn…

Ik moest dus de koffie weigeren. Op de terug weg werd mij gevraagd om via Sderot te rijden, waar iemand op mij zou wachten met een pakje dat dringend in Jeruzalem moest arriveren. Al rijdend op de weg waar de jonge mensen die op 6 oktober feest vierden op het Nova festival in Re’im vermoord waren, zag ik ouders die in de as van hun verbrande auto op zoek waren of er nog iets te vinden was wat toe had kunnen behoren aan hun kind.

Ik was bij de plaats waar de grote moord plaatsvond op de ochtend van 7 oktober, waar 394 jonge mensen door Hamas vermoord waren. Hoog boven zag ik de helikopters van onze luchtmacht patrouilleren. In de vroege avond kwam ik in het verlaten Sderot aan. Op de terug weg naar Jeruzalem hoorde ik dat er weer rakketten op deze stad geschoten waren.