In Israël wordt dit debat niet gevoerd. Hier is het gewoon, onderdeel van de maatschappij, onderdeel van het straatbeeld.

Op de Israëlische stranden liggen en zitten aangeklede en minder geklede mannen en vrouwen naast elkaar. Moslima’s, orthodox-Joodse vrouwen en mannen, vrouwen met kleine en grote bikini’s of een badpak, jongeren met tatoeages van top tot teen en weer terug. Het kan, het gebeurt, het is geen onderwerp en zeker geen discussie.

Nog niet zo lang geleden moest ik voor een controle naar het ziekenhuis. Mijn afspraak liep wat uit en ik moest wachten, samen met nog een aantal vrouwen en mannen. Tegenover me zat een vrouw in een boerka. Tenminste, ik denk dat het een vrouw was, want naast haar zat een (haar?) man. Hij praatte zachtjes tegen ‘haar’ in het Arabisch. Het fascineerde me. Ik zag alleen maar ‘zwart’ voor me. Geen ogen, geen mond, helemaal niets. Ik bleef naar ‘haar’ kijken. Ik glimlachte naar ‘haar’. In mijn fantasie keek ze me aan en glimlachte terug. Een onbehagelijk gevoel kwam in me naar boven. Het had iets naars om niet te weten wie ik tegenover me had. Ook iets oneerlijks. Zij kon mij immers wel zien.

Toen dacht ik: ‘Stel dat het een man is en hoe kom ik daar dan achter.’

Het antwoord zal ik nooit weten, want ik werd geroepen en moest naar mijn dokter. Toen ik klaar was, was zij, of hij, ook weg en ook de man die naast haar, of hem, zat.

Maanden later zag ik op de luchthaven Ben Goerion een vrouw lopen, ook in boerka. Achter haar aan liep een heel optocht kinderen en naast haar een orthodox Joodse man. Daaruit concludeerde ik dat het om een Joodse vrouw ging. In Jeruzalem is een groep die zich zo kleedt. Net zoals bij de moslima voelde het alsof elke identiteit was verdwenen.

Maar hier in Israël mag dit, is het toegestaan je zo te kleden als je wilt en dat is toch een groot goed. Jammer dat dit gegeven nooit de internationale media haalt.