In ieder geval gebeurt het Elisabeth en mij regelmatig als we ergens in onze woonplaats naar de kerk gaan.

In deze tijd is bidden voor Israël cruciaal. De Here Jezus is niet los van Zijn volk verkrijgbaar. Je kan Israël niet buiten de kerkmuren houden als je de Heiland binnen de kerkmuren wil dienen.

En hoe is het eigenlijk gesteld met de machthebbers van deze wereld? In januari kwamen de rechters van de volken bij elkaar om hun oordeel over Israël uit te spreken. Niet over Hamas, niet over Iran, Qatar of de sponsoren van Hamas in Europa, maar over Israël. De rechters van de volkeren spannen samen tegen de Heere en Zijn volk. Uiteindelijk het meest tragisch voor de volkeren zelf, omdat zij zich aan Gods oogappel vergrijpen en de Messias zelf uiteindelijk zal vragen: wat heb jij voor één van deze mijn minste broeders gedaan?

De mensenrechtenraad van de Verenigde Naties heeft op elke vergadering in Genève één vast agendapunt (punt 7). Dat gaat over de mensenrechtensituatie ‘Palestina en andere door Israël bezette gebieden’. Meer dan tachtig procent van de resoluties die in die raad worden aangenomen, betreft een veroordeling van Israël.

Er zijn nog weinig kerkelijke gemeenten in de stad waar ik woon waar echt voor Israël gebeden wordt. En zo komen jij en ik zondag vaak verdrietig uit de dienst, vaak geen woord over Israël, terwijl twee-derde van Gods Woord over Israël gaat. Wat zou het goed zijn als de kerk het gebed voor Israël als vast ‘agendapunt’ zou hebben. Niet om Israël te smaden en de wereld na te spreken, maar gebed voor Israël en het Joodse volk. Een vast moment voor verootmoediging en voorbede voor Israël. Eén vast moment om Israël te zegenen.

Ik heb het de kerkenraad voorgesteld aan het begin van dit nieuwe jaar. In Amersfoort liggen meer dan 400 struikelsteentjes voor Joden die 80 jaar geleden geen bescherming vonden in onze kerken, laat staan dat er voorbede voor hen gedaan werd. Fijn als je ons voorbeeld wilt volgen en je kerkenraad wilt schrijven, opdat de God van Israël ons genadig zal zijn.

Roger en Elisabeth van Oordt