Het eten van falafel gaat vrij lastig. Hollandse monden zijn nu eenmaal gewend zijn aan kleine hapjes, zoals bijvoorbeeld de Hollandse nieuwe met fijngesneden uitjes. ’n Kleine opening naar boven gericht is genoeg. Je laat hem er zo in glijden. Ook met het andere straatvoedsel als een patatje, kom je ook zo weg. Dat schuift wel. Maar een broodje falafel, da’s een ander verhaal.

Je moet je mond ervoor als een laadklep zo wijd openen, wil je een hap kunnen nemen van het rijk gevulde pitabroodje. En dan maar hopen dat je niet een van de falafelballetjes bij het kauwen scheurt en je de hete vulling eruit perst je neus in. En natuurlijk oppassen dat je niet perongeluk het vetvrije papier mee op eet.

Met vork en mes gaat het overigens ook. Prima zelfs. Falafel met hagelslag, noem ik dat. Maar zo ben je voor de voorbijganger wel erg herkenbaar als toerist. Menig Israëli loopt breed grijnzend langs de tafeltjes waar buitenlanders de nationale snack netjes geëtiquetteerd met mes en vork in partjes snijden en keurig netjes opeten. Maar smaken doet het, en daar gaat het om, niet?

Een goed bevriende arts haalde tijdens zijn reservedienst in het leger een broodje falafel bij een slimme verkoper die toestemming had gekregen om met zijn verkoopwagen de basis in te mogen. Lange rijen hongerige soldaten verdrongen zich voor zijn wagen en Israëli’s zijn gewoonlijk niet echt beleefd. Bovendien was het heet.

Toen mijn vriend na lang wachten eindelijk aan de beurt was; bestelde hij: “Een falafel alstublieft”. De druk heen en weer rennende falafelverkoper hief zijn bezwete hoofd omhoog en riep: “Jij bent arts!”

Verbluft staarde mijn vriend hem aan, aangezien hij zijn doktersemblemen niet op zijn schouders gespeld had. “Hoe weet jij dat!?” vroeg hij.

De verkoper antwoordde: “Je bent de eerste vanmorgen die ‘alstublieft’ zegt”!