Verder een uitnodiging voor de grote avond van de bruiloft, aan het eind van de feestweek, in een speciale trouw-accommodatie. Een ruimte voor duizend gasten waar de tafels zo staan opgesteld dat je geen enkele last van elkaar hebt. Op de kaart stond: receptie begint om half negen.

In Nederland is dat een duidelijke instructie. Je weet precies wat er van je verwacht wordt. Hier is dat niet zo. Allereerst is een receptie geen receptie. Het betekent: je komt binnen en je gaat aan tafel waar de voorgerechten voor je klaar staan. En dan de tijd, half negen. Tja, dat is een heel ruim begrip. Het kan van alles betekenen. Zoals negen uur, half tien, zelfs half twaalf of nog later. Te laat ben je ieder geval nooit.

We besloten rond negen uur te gaan. Dat bleek aan de vroege kant. Bij de ingang stonden alle ooms en tantes met aanhang en sommige van hun kinderen in een lange rij opgesteld om de gasten welkom te heten. Aan het eind van die rij stonden de ouders van het bruidspaar en het bruidspaar zelf. Veel handjes schudden voordat je aan tafel kon.

Er was live muziek, een grote band met onder andere vioolmuziek, trommels en een zanger. Vanaf een uur of tien danste het bruidspaar met ouders, tantes, ooms en verdere families continu door de zaal voorafgegaan door of de trommelaars of de zanger. Bij iedere tafel werd gestopt, dan werd er geklapt, gezongen, gelachen, geproost en gedanst. Als de bruid even wilde zitten, dan was het de vader die door de zaal trok, samen met een groep vrienden. De honderden en honderden gasten werden geen seconde uit het oog verloren. Het was groots, feestelijk, geweldig.

Na de voorgerechten waren er verschillende hoofdgerechten … het bleef maar doorgaan. Rond middernacht besloten wij naar huis te gaan, maar toen was het feest nog in volle gang. Wat een gastvrijheid, gezelligheid, warmte en liefde. Wat een feest! Jammer dat de bruidegom hun laatste ongetrouwde kind is.