Sluiten

Zoeken.

Verstrooid zijn, of uit de verstrooiing thuisgebracht worden...

Door Koen Carlier - 

29 april 2022

IMG_0515

Deze week vertrok een groep van 58 Joden uit Oost-Oekraïne naar Israël.

Verstrooid zijn is iets wat we allemaal vast herkennen en af en toe meemaken. Soms ben je even helemaal de weg kwijt. Juist tijdens een oorlog is het enorm belangrijk alert te zijn. Toch was ik de afgelopen week even letterlijk de weg kwijt…

Naar Oost-Oekraïne

We waren op weg met een grote en een kleinere bus naar het oosten van Oekraïne om daar Joodse vluchtelingen op te halen. Een chauffeur was aan het rijden en ik was even ingedommeld. We reden in een bepaalde richting, maar vanwege verschillende (onverwachte) wegversperringen, moesten we soms andere wegen nemen. Op een bepaald moment vroeg de chauffeur: ‘Koen, langs welke weg moeten we rijden?’. De navigatie gaf een bepaalde richting aan. Die route was niet juist, want ik wist dat daar al maanden wegwerkzaamheden aan de gang zijn en dan zou je heel lang moeten omrijden.

Ik vroeg de chauffeur een stukje door te rijden. Ik herkende de route ongeveer, dus ik zou verder navigeren naar onze bestemming. Op een bepaald moment herkende ik iets en ik zei tegen de chauffeur dat hij rechtsaf moest staan. We reden verder en kwamen de ene wegversperring na de andere tegen. De een was nog strenger bewaakt dan de andere… sommige versperringen leken wel op versterkte burchten.

Wegversperringen onderweg

De weg kwijt

Intussen herkende ik de weg niet meer zo goed. Zouden we dan toch verkeerd zijn gereden? Op een bepaald moment vroegen we iemand naar de weg. Het werd al snel duidelijk dat we helemaal verkeerd gereden waren. We zaten zelfs bijna in Russisch bezet gebied! Via sluipwegen en andere kleine wegen zouden we weer terug op de juiste route moeten komen. Dat hebben we gedaan. We kwamen op allerlei slechte wegen met kuilen en wegversperringen terecht. Telkens werden we tegengehouden door Oekraïense soldaten. “Jullie mogen hier eigenlijk niet rijden”, werd ons verteld. Ik antwoordde bevestigend, maar legde uit dat ik in mijn verstrooidheid de weg kwijtgeraakt was. De soldaten begrepen het en lieten ons verder rijden: “Vooruit, maar wees voorzichtig. Op een bepaald moment kom je vast op de goede weg richting het oosten.”

Dus dat was even schrikken, het zweet brak ons net niet uit. Sinds het begin van de oorlog zijn we ontzettend alert en waakzaam geweest. Soms moesten er snel belangrijke beslissingen genomen worden en dan is het belangrijk om het hoofd koel te houden. Maar dat ene ogenblik dat ik wat minder oplettend was, kon grote gevolgen hebben. Stel je voor dat we in Russisch gebied terechtgekomen waren, tegengehouden werden of nog erger: dat onze bus geconfisqueerd zou worden… Dat is iets wat we natuurlijk niet mee willen maken.

Gelukkig is het allemaal goed gekomen en kwamen we aan op de bestemming.

Een ogenblik van minder oplettendheid kon grote gevolgen hebben.

Toen we bij onze verblijven aankwamen in de grote stad, waren de straten van de stad zo goed als leeg. Het was 18.45 uur en tot 19.00 uur mocht je nog over straat. We kwamen dus net op tijd aan bij onze verblijfplaats. De volgende morgen hebben we bij verschillende opstapplaatsen Joodse vluchtelingen opgehaald voor een lange reis terug naar West-Oekraïne.

In onze bus waren verschillende passagiers met aangrijpende verhalen. Ira was er een van. Ze komt uit de zwaar belegerde stad Marioepol. Toen haar flat in het centrum werd gebombardeerd, kon ze nog net haar handtasje meepakken. Haar koffer stond ook klaar, maar er was geen tijd om deze mee te nemen. Ze kon maar net van de vierde naar de derde verdieping klimmen. Via de derde verdieping sprong ze via een afdakje naar de begane grond. Dat was een flink eind naar beneden. Een arts die haar later onderzocht, zei: “Je hebt echt een beschermengel gehad. Het is een wonder dat jij niets hebt gebroken!”

(tekst gaat onder de foto's verder, klik op een foto voor een vergroting)

Er was ook een ander echtpaar op de bus. De man was meer dan zestig jaar oud en hielp vrijwillig Oekraïense soldaten. De soldaten zeiden tegen hem dat zijn woonplaats binnenkort ingenomen zou worden voor de Russen. Ze gaven hem het advies te vertrekken. Hij ging naar de plaatselijke synagoge. Daar zei men dat er de volgende dag om 8 uur ‘s morgens een bus zou vertrekken. De man antwoordde dat ze het niet gingen redden om de volgende dag al te vertrekken. Maar wie stonden er de volgende ochtend om 7 uur klaar om te vertrekken? Het was dezelfde man, samen met zijn vrouw. Ze waren dankbaar dat ze zo onverwacht de kans kregen om te vertrekken.

Een ander gezin met vijf kinderen wisten niet waar ze heen moesten. Ze wilden Oekraïne verlaten en naar Israël gaan, maar wat dan? Waar moesten ze heen in Israël? We hebben hen het adres gegeven van het project First Home in the Homeland. Als alles goed verloopt, zullen ze de eerste vijf maanden opgevangen worden in een kibboets. Daar kunnen de kinderen naar school gaan en krijgen de ouders vijf maanden Hebreeuws en zullen ze op weg geholpen worden.

Niet alleen jonge gezinnen met kinderen vertrekken naar Israël. Ook ouderen en Holocaustoverlevenden worden geëvacueerd. Zo was er een oude vrouw van 92 jaar, zij was bedlegerig. We hebben haar samen met haar dochter opgehaald uit een klein plaatsje in Oost-Oekraïne en naar Kishenov in Moldavië gebracht.

Oudste passagier

Maar de verrassing van de dag was dat we de bijna 99 jaar oude Ludmila en haar 70 jaar oude dochter Larissa op weg naar Israël hebben mogen begeleiden. Ludmila woonde in een flat op de vierde verdieping en was al jaren niet meer buiten geweest. Het duurde een uur om haar uit haar woning in het busje te krijgen, maar gelukkig is alles goed verlopen. Ludmila zei: “Als de Heere wil dat ik naar Israël ga, dan zal Hij me daar ook veilig naartoe brengen.”

De bijna 99 jaar oude Ludmila met haar dochter Larissa.

Als de Heere wil dat ik naar Israël ga, dan zal Hij me daar ook veilig naartoe brengen.

— Ludmila (99 jaar)

Al met al was het deze week een groep bijzondere mensen, met ieder zijn eigen verhaal. Iedereen was ontzettend dankbaar voor de hulp die we met ons team konden bieden. Afgelopen donderdag zijn ze naar Israël gevlogen en zijn alle 58 Joodse vluchtelingen thuisgekomen in het Beloofde Land!

Wat wij nu gaan doen? Wij zijn weer op de terugweg naar Oost-Oekraïne, om daar een nieuwe groep op te halen. We zullen zo lang mogelijk doorgaan, totdat de laatste Joden hun voeten op Israëlische bodem zullen zetten.

Vanavond om 19.30 uur: livestream over Oekraïne

Afgelopen maart besloot een aantal mensen van Urk om naar Moldavië en Oekraïne te reizen, om het team van Christenen voor Israël ter plaatse te helpen met de evacuatie van Joden naar Israël. Hoe kwamen ze op dat idee en hoe gaat het daar nu? Initiatiefnemers Paulus de Boer en Jan Bakker leggen het uit. De inwoners van de Oost-Oekraïense stad Marioepol hebben zwaar te lijden onder de belegering door Rusland. Richard Donk, journalist voor het Reformatorisch Dagblad, en Lenard Prins waren er enkele jaren geleden. Ze waren toen al getuige van de onrust die er sinds jaren heerst. Zij delen hun ervaringen met u.

Bekijk hier een video van Ludmila, die samen met haar dochter Larissa op weg is naar het Beloofde Land:

Koen-Carlier_avatar-90x90

De auteur

Koen Carlier

Koen Carlier is als alijaveldwerker van Christenen voor Israël werkzaam in Oekraïne. Samen met een toegewijd team en vele vrijwilligers helpt hij Joden in samenwerking met het Joods Agentschap op...

Doneren
Abonneren
Agenda