Zo klonk de uitnodiging voor een zoombijeenkomst van de oud-leerlingen vereniging Maimories, van het Joods Lyceum Maimonides. Ik zat zes jaar bij Motti in de klas. Hij was een lieve, grappige jongen. Lang, dun en wat slungelig. Orthodox… de draden van zijn gebedskleed hingen altijd uit zijn overhemd.

Ik weet nog waar ik stond toen ik het afgrijselijke nieuws hoorde. Het geweld kwam plotseling heel dichtbij. Het komt nooit meer goed in de wereld, dacht ik toen. Helemaal nooit meer. Dit is het einde van alles.

Maar zo ging het niet; de wereld ging gewoon door.

Anderhalf uur lang haalden we, oud-schoolgenoten, vrienden en familie uit onder andere Nederland, Israël, Engeland, Amerika en Australië, samen herinneringen op. Over hoe hij grappen uithaalde, eigenlijk nooit hoefde te leren voor zijn toetsen, omdat hij zo slim was. Hoe hij en zijn vrouw een schooltje opzetten voor orthodoxe kinderen.

Er werd gelachen en gehuild. Samen maakten we een nieuwe herinnering.

Ik vertelde dat ik uit een Joods Zionistisch gezin terecht kwam op onze school en weinig wist van het orthodoxe Jodendom. Dat het bijzondere was dat iedereen werd gerespecteerd, het maakte niet uit wat je achtergrond was. Motti was daar een voorbeeld van. Van hem en andere orthodoxe klasgenoten leerde ik het mooie van religieus zijn. Wat huilde ik toen ik mijn eindexamen haalde, ik wilde niet van school.

Motti, zijn vrouw en drie van hun kinderen zijn er niet meer. Maar zij leven voort in ons allen. Hun overgebleven kinderen zorgen voor nieuwe generaties en wonen in het land dat ons aller thuis is.

Motti, Tzira, Raya, Awraham Yitschak en Chemda.

Moge hun zielen gebundeld worden in de bundel van het eeuwige leven.